Από την πόλη ανάμεσα κι από τα τείχη δίπλα
διάβηκα κι είδα άγιους ναούς, που ευώδιαζαν κεριά,
και μάρμαρα πολύχρωμα και θόλους, που αστράφταν,
λείψανα τέχνης και καιρών, που εφύγαν ιερά.

Κι ανάμεσα στα λείψανα, που σαύρες τριγυρίζουν,
στους θόλους, στους παλιότοιχους και μες στα τόξ’ αυτά
τη νύχτα τούτη άπειρα φαντάσματα πλανιόνται
με μάτια άδεια, που βλέμματα σκορπούν αστραφτερά.

Κι από ένα στόμα ολόδοντο μια οχλαλοή σκορπιέται,
που αποζητά το τωρινό για το παλιό όνειρό τους
και μι’ άλλη αναγέννηση για δόξα πιο νεκρή.

Το παρελθόν πια μάταια ξυπνά και συγκινιέται.
Ποτέ δεν ξαναγύρισε καμιά ιστορία πίσω.
Στο ίδιο ρέμα δεν μπορεί κανείς να ξαναμπεί.

Emmanuel de Cathelineau, «Θεσσαλονίκη» στο Αλλόγλωσσα ποιήματα για τη Θεσσαλονίκη, δίγλωσση έκδοση, επιμ. Σ. Σερέφας, Κέδρος, Αθήνα 1997.