Θα σε υποφέρω πάντα
Γι’ αυτό που δεν πρόκειται να ξαναγίνει
Γι’ αυτή τη φωνή που ξαναγυρνάει μακρινή
Δίχως ποτέ της να γυρνά
Γι’ αυτές τις κόκκινες φωτογραφίες του Ιησού
Που πέρασαν αργά κάτω από Παρασκευές βρεμένες

Πάντοτε έβρεχε
Θυμάσαι
Βροχή καυτής απουσίας
Πάντοτε έβρεχε ανάμεσα στις κίτρινες σκιές
Το ρημαγμένο σουβά το καφετί παντζούρι
Κι εκείνη την ορθάνοιχτη ντουλάπα
Απ’ όπου ξέφυγαν οι πεθαμένοι
Μ’ ένα κερί μπηγμένο στο τελευταίο τους πρόσωπο
Μ’ ένα κερί στη λίγο άμμο
Μιας τσίγκινης σαπουνοθήκης

Πάντοτε έβρεχε μια γνώριμη βροχή
Αρρωστημένο κουκούτσι μες στις λέξεις μου
Ξεθωριασμένο χρώμα ξεκολλημένο απ’ τους τοίχους μου

Κι αν με το πάντα έφευγες με το ποτέ θα σε προσμένω

Είν’ ένα ποίημα που πάει στο πουθενά
Και το αρπάξανε οι στίχοι μου
Σ’ ένα φριχτό κομμάτι παιδικών ονείρων

Αλέξης Τραϊανός, «Εβραϊκό σπίτι» στο Φύλακας ερειπίων, εκδ. Πλέθρον, 1991, σ. 57.