Την επομένη, καθώς ξαναμπαίναμε στο βαθμό του Μπασμαχανέ, απ’ τη μνήμη μου ξετυλίχτηκαν μεμιάς όσα είδα και άκουσα στις δεκαπέντε μέρες μας στη Σμύρνη. Αισθανόμουν αυτό που μου είχε πει για τον εαυτό της η Ρόη γυρίζοντας απ’ το ίδιο ταξίδι: Είχα μεγαλώσει! Κάτι σαν προ Χριστού και μετά Χριστόν θα χρονολογούσα πια τα γεγονότα της ζωής μου –πριν και μετά απ’ το ταξίδι στη Σμύρνη. Μέσα στην παιδιάστικη αφέλειά μου έμοιαζε σα να ’θελα να χωρίσω με μαχαίρι αυτό το άμορφο ρευστό –τη ζωή-, που παίρνει πάντα το σχήμα των πραγματοποιήσεών μας. Πολύ μονότονη θα μου φαινόταν από δω και πέρα η ζωή στο Σαλιχλί. Μέσα στο τραίνο έφερνα κάθε τόσο μπρος μου στιγμιότυπα στα διαλείμματα του σχολείου: Να μ’ έχουν κυκλώσει με θαυμασμό κορίτσια και αγόρια∙ κι εγώ να τους λέω, να τους λέω, να τους λέω…

Τάσος Αθανασιάδης, Τα παιδιά της Νιόβης, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 1999, τ. A΄, σ. 297