Αχ, γλυκιά μου Σμύρνη, φεύγω μακριά σου
Σ’ άλλα μέρη μόνος, έρημος και ξένος,
Δεν θ’ αποκοιμιούμαι πλεια ’ς την αγκαλιά σου
Την μοσχοπλασμένη, ο ξενιτεμένος.

Ακριβή μου μάνα και χρυσέ πατέρα
Δώστε την ευχή σας — φεύγω για τα ξένα!
Θε να με φυλάει αυτή νύχτα-‘μέρα,
Θε να ζωντανεύει στήθια παγωμένα.

Το βαπόρι φεύγει!… Στάσου λίγο ακόμα…
Θε να ’πω δυο λόγια ’ς τη γλυκιά μου ελπίδα…
Μα η μιλιά μου σβήνει πνίγεται ’ς το στόμα…
Έχε γεια πανώρια και γλυκιά μ’ πατρίδα.

Κύμα αγαπητό μου ’κει που ’πας να σβήσεις
Και το ευλογημένο χώμα θα φιλήσεις,
Πάρ’ τα δάκρυά μου, φέρ’ της την ευχή μου,
Πες, εκεί πως θάναι πάντα η ψυχή ΄μου.

Μα γιατί μου δένεις την ενθύμησή μου;
Τι μου πλέκεις γύρω μυστικό εμπόδιο;…
Ξένοιαστη άφησέ την, Σμύρνη, την ψυχή μου,
Δέξου τα φιλιά μου, πες μου: —κατευόδιο!

Τόμος 7, Νο. 0 (1892), Ημερολόγιον Σκώκου, σ.80