Οι Μάγισσες της Σμύρνης

Στο Παρθεναγωγείο του Αγίου Πνεύματος είχε έρθει μια τέτοια κυρία. Ήταν η πρώτη απ’ αυτές που έβλεπα στη Σμύρνη. Ο δάσκαλος μας έβαλε όλες σε παράταξη κι εκείνη χάιδεψε ένα μικροσκοπικό κοριτσάκι με μπούκλες κι άσπρο φιόγκο και του χαμογέλασε. Πέρασε από μπροστά μου. Είχα σκύψει το κεφάλι για να μη με δει. Σκέφτηκα τα νύχια μου. «Θε μου, μην τυχόν μου ζητήσει να δει τα χέρια μου». Μα δε μου έδωσε καμία σημασία.

Αυτές μιλούσαν με το στόμα και με τη φούστα. Όλη τη νύχτα είχα στ’ αυτιά μου το θρόισμα που έκανε εκείνη η φούστα. Τι μουσική! Και όταν άνοιξε το στόμα της, άλλη μουσική έβγαινε απ’ εκεί. Ένας ήχος ομιλίας απαλός, καθαρός, ήπιος, μελιστάλαχτος.

«Ελάβατε παρ’ ημών, κύριε διευθυντά, το ποσόν της συνδρομής μας για το συσσίτιο των μαθητριών;»

Ο διευθυντής έσκυψε με πολύ κόπο –είχε τα νεφρά του– και διαβεβαίωσε την κυρία πως όλα ήταν στην εντέλεια.

«Ασφαλώς, κυρία Καραμάνου».

Για έξι ολόκληρα χρόνια, όλα αυτά μόνο τα χάζευα. Από μακριά. Ήταν άλλη ζωή εκείνη. Για άλλους, καλύτερους ανθρώπους. Αλλά τι σου είναι η τύχη καμιά φορά! Τα γνώρισα. Τα γεύτηκα. Τ’ απόλαυσα. Τα χόρτασα. Τα διαφέντεψα.

Μάρα Μεϊμαρίδη, Οι Μάγισσες της Σμύρνης, Καστανιώτης, Αθήνα 2002, σ. 40-41