Κ. Ντίκενς, Ιστορία δύο πόλεων, Κέδρος 2004

ΝΥΧΤΕΡΙΝΕΣ ΣΚΙΕΣ

Ένα θαυμαστό γεγονός για να προβληματιστεί κανείς: Κάθε ανθρώπινο ον είναι έτσι φτιαγμένο ώστε να αποτελεί ένα μυστικό και ένα μυστήριο για όλα τα υπόλοιπα ανθρώπινα όντα γύρω του. Αυτή είναι μία μελαγχολική σκέψη στο μυαλό μου, κάθε φορά που μπαίνω σε μια μεγάλη πόλη κάποιο βράδυ - το κάθε σκοτεινό και κολλημένο πάνω στα διπλανά του σπίτι κλείνει μέσα του το δικό του μυστικό· κάθε δωμάτιο του κάθε σπιτιού κλείνει μέσα του ένα άλλο μυστικό· σε κάθε καρδιά που χτυπάει στις εκατοντάδες χιλιάδες στήθη υπάρχει ένα μυστικό κρυμμένο ακόμη κι απ' αυτή την ίδια την καρδιά. Ένας φόβος θανάτου κρυμμένος βαθιά στον κάθε άνθρωπο. Δεν μπορώ άλλο πια να γυρίζω τις σελίδες αυτού του βιβλίου που αγαπώ και να ελπίζω μάταια ότι κάποτε θα το διαβάσω ολόκληρο. Ούτε μπορώ πια να κοι­τάξω στα βάθη αυτής της απύθμενης θάλασσας όπου, καθώς φωτίστηκε από μια ακτίνα για μια στιγμή, είδα θαμμένους θησαυρούς και άλλα βυθισμένα πράγματα. Μου ανατέθηκε να κλείσω αυτό το βιβλίο με ένα λουκέτο και να το κρατήσω για πάντα κλειστό, χωρίς να έχω διαβάσει ούτε μία σελίδα του. Μου ανατέθηκε η θάλασσα να παραμείνει κλειδωμένη μέσα σε αιώνιους πάγους, ενώ το φως παιχνιδίζει στην επιφάνεια της, κι εγώ να στέκομαι στην ακτή βυθισμένος στην άγνοια. Ο φίλος μου είναι νεκρός, ο γείτονας μου είναι νεκρός, η αγαπημένη της καρδιάς μου είναι νεκρή - αυτή είναι η αμείλικτη βεβαιότητα και η διαιώνιση του μυστικού στην καρδιά του κάθε ανθρώπινου όντος, του μυστικού που θα κουβαλάω στη δική μου καρδιά μέχρι το τέλος της ζωής μου. Σε όλα αυτά τα νεκροταφεία της πόλης που περνάω υπάρχει άραγε κάποιος νεκρός του οποίου η βαθύτερη προσωπικότητα να ήταν λιγό­τερο ανεξιχνίαστη από την προσωπικότητα και τη μοίρα των πολυάσχολων ζωντανών κατοίκων της πόλης;

Κάρολος Ντίκενς, «Νυχτερινές σκιές», Ιστορία δύο πόλεων, Κέδρος 2004, σ. 20.