Φαντάσου ότι ζεις σε μια παράξενη, σκοτεινή πόλη για είκοσι χρονιά.

Υπάρχουν κάποιες άχαρες κατοικίες στην ανατολική πλευρά

και μια από αυτές είναι η δική σου. Στην προσγείωση, ακούς

της φωνής σου τον αλλότριο τόνο να αντηχεί  κάτω από τη σκάλα. Σκέφτεσαι

στη γλώσσα του τόπου σου και μιλάς στη δική τους.

Έπειτα γράφεις γράμμα στην πατρίδα. η φωνή της σκέψης σου

απαγγέλλει το γράμμα στην τοπική διάλεκτο. Πίσω απ' αυτή τη φωνή

ακούγεται ο ήχος της μητέρας σου που σου τραγουδά,

όλον αυτό τον περασμένο καιρό, και τώρα πια δεν γνωρίζεις

γιατί τα μάτια σου υγραίνονται και ποια είναι η σωστή λέξη γι' αυτό.

Χρησιμοποιείς τα δημόσια μέσα συγκοινωνίας. Δουλειά. Ύπνος. Φαντάσου ότι

μια νύχτα

είδες ένα όνομα που μιλάει για σένα γραμμένο με κόκκινο σπρέι πάνω σ' έναν τοίχο. Ένα μισητό όνομα. Κόκκινο σαν αίμα.

Χιονίζει στους δρόμους, κάτω από τα φώτα της πόλης,

κι είναι σαν να γίνεται ο τόπος αυτός κομμάτια μπροστά στα ματιά σου.

Και στο delicatessen, κάποιες φορές, τα νομίσματα στην παλάμη σου δεν θα μεταφέρουν νόημα.  Άφωνος,

γιατί εδώ δεν είναι η πατρίδα σου, δείχνεις με το δάχτυλο ένα φρούτο. Φαντάσου  ότι κάποιος από σας λέει Έμενα δε γνωρίζω τι έχουν στο νου τους οι άνθρωποι αυτοί. Είναι σαν να κοιμούνται μόνο και  να ονειρεύονται. Φαντάσου το.

Όπου κι αν είσαι τώρα, μέσα στη σκέψη μου με καθηλώνεις με ένα σου βλέμμα, όρθια εδώ ενώ το τελευταίο ψυχρό φως μπαίνει μέσα στη γη και χάνεται. Σχημάτισα λάθος το στόμα σου, αλλά ακόμη χαμογελάει. Σς κρατώ πιο κοντά μου, μίλια μακριά, επινοώντας τον έρωτα, μέχρι που η κραυγή του νυχτοπάτη διακόπτει και μεταστρέφει ό,τι επρόκειτο να ’ρθει, ό,τι ήταν βέβαιο, σε ανάμνηση. Τα αστέρια καταγράφουν την απουσία μας.

Carol Ann Duffy, «Ο Ξένος», Selling Manhattan (ποιητική συλλογή), Περιοδικό Ποίηση, τχ. 20, σ. 106