Γιώργος Βέλτσος

Ο νεόνυμφος

Θυμάσαι τ’ απογεύματα

στην άλλη άκρη

κι εγώ απ’ το παράθυρο

να ψάχνω πίσω απ’ τα βουνά

μαντεύοντας απ’ τη σκιά

την έκλειψή σου;

Εσύ ήσουν η σκιά

που πέρασε ταχύτατα στο πάτωμα

ή ο φόβος;

Πρέπει κι εσύ, σκιαγμένη

να κοίταξες από ψηλά το σπίτι

σαν το αποδημητικό

που ξέκοψε από το σμήνος

και πλανάρει Πρέπει να δρόσισες για ένα λεπτό

το μέτωπό μου

πυρακτωμένο

από την πίσσα του ήλιου

Σου γνέφω απ’ το παράθυρο

όσο δεν είναι αργά

και βλέπεις τα σημάδια:

μπράτσα ισχνά

σχήματα ενός νεόνυμφου

Έλα, πέτα πιο χαμηλά

κοντά στα πράγματα

που μας διαιρούν στα δύο

κοντά στους έμπιστους νεκρούς

που παραστέκουν μαζί με τα βιβλία μας

το ξόδι της ημέρας

Κοντά στο πρόσωπό μου, πέτα

ανίκανο να υποστεί

τον κρόταφο και τον λαιμό

την κάννη και τον βρόγχο

Πρέπει κι εσύ να τρόμαξες

από τα σκάγια της φωνής

που επιστρέφει ο όγκος του Υμηττού

ενοχλημένος

Πρέπει να κοίταξες κι εσύ το εκμαγείο μου

Θα σπάσει,

όταν η τηλεπάθεια το ρίξει κάτω

κι ύστερα:

το σάρωθρο, ο σπόγγος και η κάσα.