(από τη συλλογή «Οι κήποι της απόδρασης»)

Με τη μάσκα του θανάτου αθώρητη
και τη θωπεία αισθητή,
φτάνεις νωρίς και σήμερα
(την Κυριακή της Τυρινής)
στην πόρτα της Υφαντουργείων_
σα φίλου φως μες στη Σκιά
να συνοδέψεις μοναχούς
στη διαδρομή της Γκιόστρας
με κρίνου Ιππότες λιγοστούς
και περισσούς τους εκπεσόντες_
σ’ ευχής κονταροχτύπημα
για του Καλού το δαχτυλίδι.

Σε αύρας ή ανάσας μουσική
και σε σαλπίσματα γιορτής
με τις Αγάπης τις αφές
τ’ ανείδωτα ζεσταίνεις _
δείχνεις απλά στους άπορους
της Άνοιξης το δρόμο
και στο λυόμενο ξαναγυρνάς.

Κοιτάζεις της υπομονής την άδεια πολυθρόνα
της θαλπωρής την γκρίζα κάπα σου
με χάρης βλέμματα χαϊδεύεις
στην άκρη βάζεις θολωμένα τα γυαλιά σου
και στο γαλάζιο της Σιωπής
σαν πλάσμα θόλου αναβαίνεις
την τελετή εδώ αφήνοντας
Για θεατές συνηθισμένους.

-Μ’ αυτό το Μαύρο
άτι ακίνητο
τι να χαρείς την Κυριακή;