Έφτασε βράδυ στον Βόλο. Ναρκωμένη απ’ την αϋπνία ημερών. Βολική αϋπνία, δεν την άφηνε να σκεφτεί. Έφαγε ένα γεύμα στο αεροπλάνο, το έβγαλε στην τουαλέτα σε δέκα λεπτά, ξανάπεσε στη γνωστή απάθεια. Αεροδρόμιο, σιδηροδρομικός σταθμός, Intercity «Χαρίλαος Τρικούπης» για Βόλο. Απίστευτο. Intercity! Αυτή θυμόταν μια σακαράκα αμαξοστοιχία που βογγούσε ανηφορίζοντας, όλο καπνούς τσιγάρων και χαραμάδες κρύου αέρα. Είχε πολλά χρόνια να πάρει το τρένο – από κείνη την τρελή χρονιά που το χιόνι ακινητοποίησε κάθε άλλο όχημα. Στο τρίο έτος ήταν; Αδύνατον να θυμηθεί. Δεύτερο ή τρίτο. Στοιβαγμένοι όλοι, πολυτεχνίτες, φυσικοί, χημικοί, φιλολογίτσες, όλοι στην πατρίδα για Χριστούγεννα, παίζανε τάβλι, ούρλιαζαν, κασετόφωνα, σάντουιτς, όλοι μαζί χύμα, εκδρομή μάλλον παρά επιστροφή στο σπίτι. Στη συνέχεια τίποτα. Τις λίγες φορές που ήρθε στον Βόλο να δει τη μάνα της, νοίκιαζε αυτοκίνητο, δεν είχε υπομονή, δυο τρεις μέρες, να πάει, να βγάλει την υποχρέωση, να τελειώνει. Σήμερα τα πόδια της την οδήγησαν στο Σταθμό Λαρίσης. Ποιος ξέρει γιατί… Μάλλον δε βιαζόταν και πολύ να φτάσει. Έφτασε όμως· –Intercity βλέπεις, εκσυγχρονισμός.

Όταν κατέβηκε στο σταθμό του Βόλου, έμεινε να χαζεύει το παράξενο κτήριο του ντε Κίρικο μέχρι που επιβάτες, φίλοι και συγγενείς εξαφανίστηκαν όλοι. Η ζέστη την έπνιγε, ψόφιος ο αέρας, αποφορά ψαρίλας απ’ τη θάλασσα, της ερχόταν να λιποθυμήσει, με κόπο κρατιόταν όρθια. Ερημιά παντού, ευεργετική ερημιά του Αυγούστου. Ένα ταξί μόνο αραγμένο στο πεζοδρόμιο ήλπιζε. Το αγνόησε και βάλθηκε να βαδίζει προς την παραλία. Σιγά σιγά. Μια ευεργετική ριπή, ένα ελάχιστο αεράκι της δρόσισε το ιδρωμένο μέτωπο.

Διβάνη Λένα, Ενικός αριθμός, Καστανιώτη, Αθήνα 2002 (7^η), σ. 275-276.