«Η Μηχανιώνα και τα παρατσούκλια της»

Το χωριό μου, η Νέα Μηχανιώνα Θεσσαλονίκης, δεν είναι κανένα παρακατιανό χωριουδάκι, είναι μια πανέμορφη και προκομμένη κωμόπολη του Θερμαϊκού κόλπου, που πριν από λίγες δεκαετίες ήταν πάμπλουτος σε ποικιλία ακόμη και σπάνιων αλιευμάτων, αφού μέχρι κάτι πελώρια καβούρια, τους περίφημους «Ιταλούς», καμακώναμε στις ακτές της Αγίας Τριάδας τη δεκαετία του ’60. Τι καμακώναμε δηλαδή, παιδάκια μια σταλιά ήμασταν και τους πιάναμε με τα χέρια. Η Μηχανιώνα, κατοικημένη από επιτήδειες ράτσες της ανταλλάξιμης προσφυγιάς του ’23, Τεσμελήδες, Μηχανιώτες, Αυδημιώτες, Καστελιώτες, Μαρμαρινούς, διαθέτει τον πιο αξιοζήλευτο αλιευτικό στόλο της χώρας μας, που, αρματωμένος με τον πλέον σύγχρονο επαγγελματικό εξοπλισμό, θερίζει τις θάλασσες στο βόρειο Αιγαίο. Όμως έγινε την τελευταία δεκαετία πανελληνίως γνωστή όχι για την αξιοσύνη των ψαράδων της αλλά για την περιβόητη υπόθεση Τσενάι, για τη μάχη, δηλαδή, γύρω απ’ το αν δικαιούται ή όχι ένα αριστούχο Αλβανόπουλο να κρατήσει τη σημαία του σχολείου του στις καθιερωμένες σοβαροφανείς πομπές, γνωστές ως εθνικές παρελάσεις. Πολλά έχουν γραφτεί τελευταίως αλλά μια εμπεριστατωμένη αναλυτική πραγματεία γύρω απ’ τη λειτουργία αυτού του θεσμού, που επέβαλε η δικτατορία Μεταξά και καθιερώθηκε μετά την απελευθέρωση, θα αποκάλυπτε πολλά. Κι όχι μόνο σχετικά με την πολυετή και πολυσχιδή καπήλευση του εθνικού μας συμβόλου εκ των άνω και των κάτω αλλά και γύρω από την ατομική και την ομαδική ψυχοπαθολογία των συμπατριωτών μας και τη μοιραία αλλά και ευτελή ανάγκη μας να γραπωθούμε από «ανώτερες» αξίες για να συγκρατήσουμε τη συντριβή της τσαλακωμένης μας περηφάνιας και την κατάρρευση της ήδη κατακερματισμένης νεοελληνικής μας ταυτότητας.

Κοροβίνης Θωμάς, Όμορφη νύχτα, Άγρα, Αθήνα 2008, σελ. 21-22.