Στους πέντε ανέμους του Καυκάσου

Οι λυράρηδες ωστόσο, σ’ όλο αυτό το διάστημα, έπαιζαν κάθε βράδυ τις λύρες τους και συνόδευαν την αλύγιστη από τα δεινά ποντιακή νεολαία στους ταχτικούς χορούς και τα τραγούδια της. Συνέχισαν να δίνουν κουράγιο στους συμπατριώτες τους και να προκαλούν το θαυμασμό των υπαλλήλων που έβλεπαν τους Καυκάσιους τη μέρα να θάβουν τους νεκρούς τους και τη νύχτα να χορεύουν. Όταν πρόσεξαν όμως καλύτερα, είδαν ότι τα πρόσωπά τους ήταν άγρια, όπως και οι χοροί τους, και πως με τη ζωηρή κίνηση ήθελαν να διώξουν τον πόνο και την απελπισία τους, ενώ τα τραγούδια τους δεν ήταν πια χαρούμενα και εύθυμα, μα λυπητερά και βαρύθυμα. Τελευταία μάλιστα ανακάλυψαν ότι έλεγαν ένα τραγούδι με επίκαιρα λόγια, σχετικά με την Καραντίνα:
Το έρημον το Καραμπουρνού, τριγύρ’ τριγύρ’ ταφία (τάφοι).
Ανοίξτε και τερέστε (κοιτάξτε) ατά, όλα Καρσί’ (του Καρς) παιδία…

Σαμουηλίδης Χρήστος, Στους πέντε ανέμους του Καυκάσου, Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991, σελ. 354.