«Η Πρωτεύουσα των Προσφύγων»

Εδώ στη Θεσσαλονίκη, όπως και σε κάθε επαρχία, αν έχανες τη δουλειά σου την είχες άσχημα. Δεν ήταν καθόλου εύκολο να βρεις κάτι το παρεμφερές. Και ενώ στην επαρχία έχουν επιτέλους κάποιο κτήμα και μερικά ζώα από τα οποία μπορούν στην ανάγκη να διατραφούν, εδώ στην επονομαζόμενη φτωχομάνα δεν υπήρχε τίποτε.

Τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων κυρίως τη Θεσσαλονίκη και τους προσφυγικούς πληθυσμούς χτύπησαν, εδώ επέφεραν την τέλεια ασφυξία. Σε πετούσαν απ' τη δουλειά και έμενες στήλη άλατος. Κανένας δεν σκεφτόταν να σε βοηθήσει. Στους πληθυσμούς, που αγωνίζονται για την επιβίωσή τους η αλληλεγγύη δεν είναι ποτέ ανεπτυγμένη. Αυτό ακριβώς συνέβαινε και συμβαίνει εδώ. Όχι μονάχα αδυναμία βοήθειας, όχι μονάχα έλλειψη θελήσεως για κάποια στέρηση και ξεβόλεμα, προκειμένου να βοηθηθεί κάποιος που υπέστη τη διοικητική καταδρομή, αλλά τσιγκουνιά ακόμα και στα ενθαρρυντικά λόγια, και στα λόγια ακόμα μιζέρια, μήπως πάρεις θάρρος και τους φορτωθείς. Ξέρω, αλίμονο, τι λέω. Και δεν κατακρίνω, είναι απόρροια όλων όσων είπαμε.

Ιωάννου Γιώργος, "Η Πρωτεύουσα των Προσφύγων" στο Ιωάννου Γιώργος, Η Πρωτεύουσα των Προσφύγων, Κέδρος, Αθήνα 1984, σελ. 49-50.