ΚΑΤΟΧΙΚΟ

Μνήμες πικρές, κι είναι παράξενο

πως έτσι αποσπασματικά αναδύονται.

Η Εγνατία οδός των θρύλων

στην πιο σπαραχτική της μέρα

καθώς το τρομαγμένο ανθρωπομάνι οδοιπορούσε για τα τρένα.

Μπορεί ν’ αλλάζουν οι καιροί, οι αφετηρίες μένουν οι ίδιες

κι ιδού μια νέα μετοικεσία Βαβυλώνος.

κείνες οι παρόχθιες ιτιές

βοηθούσαν άλλοτε στο ξέσπασμα, στο κλάμα·

κλειστά τώρα τα πρόσωπα κι ανέκφραστα:

υποταγμένος κι άβουλος λαός

αναμετρούσε τα σκαλιά του μαρτυρίου

τη μοίρα του υπό μάλης κουβαλώντας.

Ξεχώριζαν όσοι κρατούσαν μ’ υπερένταση

την αξιοπρέπεια όρθια

κι ας την τσαλάκωσαν των Ούννων τα χτυπήματα.

Κι εσύ, έμφοβος, στην Παναγία Χαλκέων,

να στέκεις άγαλμα

μη και το βλέμμα σου στεγνό διασταυρωθεί

με κάποιου γειτονόπουλου το βλέμμα

μπορεί του Ηλίκου, του Αλμπέρτου, του Ζακίνου.

Μάταιη αναμονή.

Η θλίψη στάλαζε φαρμάκι

για τα τετελεσμένα, τα μελλούμενα.

Σούρουπο στον ορίζοντα και στην καρδιά

κι έτσι τον δρόμο για την πάνω πόλη επήρες.

Ι. Α. Νικολαΐδης, «Κατοχικό», Σκεύη κεραμέως, εκδ. Μαλλιάρης Παιδεία 2007, σ. 28