ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ

Η εικόνα είναι αναλλοίωτη, και ποιος να την ξεχάσει;

Βουβοί, λυπημένοι περνούσανε μπροστά μας

από την Εγνατία οδό οι δυστυχείς Εβραίοι,

καραβάνι θλιβερό στην έρημο ως περνάει

Μας χαιρετούσανε κρυφά με μια λοξή ματιά,

μην τους ιδούν οι τύραννοι και τους ποδοπατήσουν.

Κατάδικοι, δίχως καμιά τους δίκη.

Άρχοντες ήταν τραγικοί που χάνανε τα πάντα

κι άλλοι φτωχοί μα πλούσιοι στην καρδιά.

Τους φόρεσαν το κίτρινο αστέρι για διάκριση,

λες κι ήταν Κάφροι ή Μαμελούκοι,

λες κι ήτανε πολίτες κατώτερης ποιότητας.

Κι όταν απομακρύνθηκαν πιο πέρα απ’ το Βαρδάρι,

ήταν η ώρα που έσβηνε το όνειρο μιας φυλής,

ένα όνειρο πολύχρωμο μες στη Θεσσαλονίκη.

Έπεσε νεκρική σιγή· πενθούσε η πόλη μας,

αυτή που τους αγκάλιαζε με μητρική στοργή.

Ευάγγελος Σουλτάνης, «Εις μνήμην» περ. Χρονικά του ΚΙΣΕ, αρ. 100, Απρίλιος-Μάιος 1988, σ. 6.