Το μυρουδιόφωνο έπαιζε παλιές αξέχαστες ευωδίες

Χιλιάδες παιδιά πλημμύριζαν τις σελίδες του δρόμου

Κόκκινες μπάλες σκαρφάλωναν ορμητικά τους τοίχους

Οι γειτονιές ταξίδευαν πάνω σε στρώματα βασιλικού

γαρουφαλιές παπλώματα και γινωμένα ρόδια

Σκλαβώνει ένοπλη η μνήμη τη νεκρή ζωή

Φωνές, μυρίσματα, τρεχαλητά, τσιμπήματα και πάρε-δώσε•

Όμως καθώς ο καιρός υφαίνει τα νομίσματά του

καθώς ο καρπός μελετά την ωρίμανσή του

κι ο μοχθηρός μπακάλης καιροφυλακτεί και τρέμει

όσους ταΐζει ο μάγερας το νόστιμο φαΐ•

Έτσι

χαλά η βελονιά στο παλιοΰφασμα του χρόνου

σπάει η πετονιά• το δόλωμα δεν πιάνει

σαπίζει η μαύρη η μηλιά μέσα στα παραμύθια

και μοναχοί μας πια θ’ απαιτήσουμε

τις δικές μας μυρουδιές.

Γιώργος Χουλιάρας, «Η Πάνω Πόλη», Σάκης Σερέφας [ανθολόγηση], Η Θεσσαλονίκη στα ποιήματα, Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 2000, σ. 102.