Απολαμβάνω τις παλιές καλές κωμωδίες του ελληνικού κινηματογράφου της περιόδου ’50-’60. Διασκεδάζω για πολλοστή φορά με τις ίδιες ευτράπελες καταστάσεις, τα ίδια ευρηματικά αστεία. Και ικανοποιούμαι διαπιστώνοντας πως το είδος έχει πάντα ψωμί. Γι’ αυτό εξακολουθούν να μας το σερβίρουν αφειδώς τα κυρίαρχα κανάλια. Άλλωστε τι χρεία έχουμε άλλων μαρτύρων; Αυτά τα έργα έτερψαν τους γονείς μας. Με αυτά μεγαλώσαμε κι εμείς και τα παιδιά μας. Ακόμα και ατάκες τους έχουμε αποστηθίσει, που τις επαναλαμβάνουμε σε κάθε κατάλληλη περίσταση και γελάμε με την ψυχή μας. Και είμαι σίγουρος πως με αυτά θα ψυχαγωγηθούν και τα εγγόνια μας και τα δισέγγονά μας.

Τις περισσότερες από τις κωμωδίες αυτές υπογράφει ένας άνθρωπος που βαθύτατα σέβομαι. Και αναφέρομαι στον Αλέκο Σακελλάριο. Δεν είναι βέβαια της παρούσης στιγμής οι εκτενέστερες κρίσεις για το σπάνιο και πολύπλευρο ταλέντο του, που άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στο τραγούδι. […]

[…]

Είναι λοιπόν εύλογη η αγαλλίασή μου, γιατί ο Αλέκος Σακελλάριος, έστω και μετά θάνατο, εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη, στο θέατρο της οδού Ολυμπιάδος, στην Πάνω Πόλη. Και σφίγγω το χέρι του Γιάννη Μαλούχου που είχε την έμπνευση και την πρωτοβουλία.

Ηθοποιός χαμηλών τόνων ο Μαλούχος, αναδείχθηκε χάρη σε κάποιους καλούς δεύτερους ρόλους που του εμπιστεύθηκε ο Σακελλάριος. Και είναι άξιος κάθε επαίνου, γιατί αναγνωρίζει την οφειλή του στον εκλιπόντα χωρίς να περιμένει πια οποιαδήποτε άμεσα αντικρίσματα. Μπορεί όμως για όλους να «υπάρχει μία μερίς η οποία αντιτίθεται», όπως αποφαινόταν ο Λογοθετίδης στο Ένα βότσαλο στη λίμνη. Στην περίπτωση όμως του Σακελλάριου, η «μερίς» αυτή είναι ασφαλώς ασήμαντη. Και η αναγνώριση, η καταξίωση από το ευρύτερο κοινό είναι όχι μόνο δεδομένη αλλά και διαχρονική.

Από εκεί και πέρα λοιπόν επαφίεται σε όλους εμάς να στηρίξουμε την προσπάθεια.

Θεσσαλονίκη, 21-1-1999

Αλμπέρτος Ναρ, Επιπόλαιος επί πόλεως, University Studio Press, Θεσσαλονίκη, 2007, σ. 100, 102.