Από δω μπορείς να δεις από πιο ψηλά τη θάλασσα και την πόλη,
καθώς η βουή της ζωής φτάνει ολοένα και πιο μακρινή
κι άλλη βουή από μέσα σου σε κατακλύζει.
Πάπιες και παγώνια
και στους τοίχους της εκκλησιάς ο ένας αιώνας απάνω στον άλλο.

Ο δαίμονας που μας έκαψε
φεύγει με σφαδασμούς, αφήνοντας πίσω του καπνό και στάχτη.
Σαν τα τελώνια, όταν ζυγώνεις το σταυρό,
κι εμείς σαν τους δαιμονισμένους στον Άγιο.

Απ’ όλες τις περιπέτειες γυρίζω με άδεια χέρια.
Δε φταίνε οι διαψεύσεις• φταις εσύ, που αδιάκοπα διαψεύδεσαι,
πουλώντας σε δόσεις τα πρωτοτόκιά σου,
αφήνοντας την ψυχή σου ένα πουλί χωρίς φτερά.

Λίγο πιο πέρα, το παλιό μαγγάνι,
απ’ όπου κάποτε μπορούσες ν’ αντλήσεις
«ποταμούς ζώντος ύδατος»,
και μια γαλήνη τριγύρω να σε μουδιάζει.

Βλέπεις τη ζωή σου σαν σε γυάλινη σφαίρα,
Σώματα απατηλά,
που ήταν απ’ τη φυλή των αγενών μετάλλων.
Βλέπεις τη μόλυνση να ’χει προχωρήσει,
και πάρα μέσα ακτύπητο το αρχαίο μικρόβιο.

Ποιανού είν’ αυτή η ζωή; Δεν είν’ δική μου

Στο βάθος, πάντα η θάλασσα•
απέραντη, σκοτεινή,
χωρίς πουλιά, χωρίς καράβια.

Μα εμείς στην πρόσκαιρη ξαναγυρνάμε ζωή.

Κώστας Στεργιόπουλος, «Μονή Βλατάδων», Ι.Κ. Χασιπώτης [επιμέλεια], Τοις αγαθοίς βασιλεύουσα: Θεσσαλονίκη, Ιστορία και Πολιτισμός, Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 1997, Θεσσαλονίκη 1997, σ. 434.