Νικόλαος Κάλας, «Στήλες Ολυμπίου Διός» (1933)

Χλωμιάσανε τη νύχτα οι γλαυκές στήλες του ναού

αλλ’ άσκοπα υψώνουν το λαβωμένο ανάστημά τους σε ουρανούς απρόσιτους

κανείς δε νογά την άλαλη δέηση παλιάς λατρείας

που υποβλητικές γραμμές λαξευμένης πέτρας οδηγούσανε στον Δία

εσκούριασαν οι άκανθες και τα άτρομα κιονόκρανα φυσιούνται σύγκορμα

από πνοές ερωτικές που καταφεύγουν εδώ πέρα

λειτουργοί του υμεναίου κατάντησαν τα μάρμαρα

κάθε άλλο τους νόημα εχάθη

άδικα πασχίζουν αρχαιολόγοι να βρουν έναν ειρμό

σε τεμάχια που η ιστορία μακριά της πέταξε

τα βουβαμένα θρύψαλα κείτονται στη γη

ούτε ένα βήμα πιστού δεν τα ταράζει

καμιά σκιά δεν αντηχεί στα ερείπια

κι αυτά προδώσαν τον περίπατό μου

ο σκοπός του χάθηκε στη μακρυσμένη από την άναστρη σκεπή της νύχτα

και της ιστορίας μου ο ειρμός χάθηκε, δεν αναβρίσκεται.

Εζήλεψα τους κρύους λίθινους όγκους

που στέκουν εδώ αμίλητοι αιώνες τώρα

γρικώντας περασμένων συγκινήσεων τη γλυκιά αχώ.

Νικόλαος Κάλας, «Στήλες Ολυμπίου Διός», Ποιήματα (1933). Γραφή και φως, Αθήνα, Ίκαρος 1983, σ. 68.