Γιώργος Σεφέρης, «Ιούλιος 1934»

Καθώς κοίταζα από κοντά το Κάστρο της Αθήνας, σπηλιές και λεπτομέρειες του Βράχου, συλλογίστηκα μια στιγμή την «ιερά ημίονο» που μας έλεγαν στο σκολειό. Ναι, φυσικά, από μικροί σωρεύουμε, ποιος λίγο ποιος πολύ, από δασκάλους (κάποτε καλούς) ή ακόμη από εφημερίδες (συχνά της κακής ώρας), μάθηση, ολοένα περισσότερη μάθηση πάνω σ’ αυτά τ’ απομεινάρια. Όμως ανάμεσα σ’ αυτά και σε σένα, μην το ξεχνάς, κυλά μια παρούσα ζωή, ένας διάλογος. Και δεν είναι μόνο ο δικός σου λόγος από χείλια ζωντανά, είναι και ο δικός τους λόγος∙ (σκέψου το και προσδιόρισέ το κάποτε αυτό το τελευταίο). Το θέμα είναι να ξεχωρίσεις αυτή τη ζωή από το σωρό της μάθησης, αυτή την αμεσότητα, αυτή την παρουσία. Κοιτάζοντας τα μάρμαρα του Κάστρου, μάθε να το παραδέχεσαι ολόκληρο, και μάθε να καταργείς όσα σου δασκάλεψαν οι άλλοι-δεν είναι τόσο εύκολο.

Γιώργος Σεφέρης, «Ιούλιος 1934», Μέρες Γ΄, Αθήνα, Ίκαρος 1977, σ. 10.