Γιώργος Σεφέρης, «Σάββατο, 28 Μάη [1926]»

Χτες και προχτές το βράδυ στην Ακρόπολη: βραδιές της πανσελήνου.

Γραμμή του Υμηττού, η πιο αγνή γραμμή που είδα ποτέ μου∙ μόνιμο ξάφνισμα πως πρόκειται για μια γραμμή της φύσης, όχι της τέχνης∙ το χώρισμα εδώ είναι απειροελάχιστο. Ερεχθείο∙ γόνατα αυτών των κοριτσιών που δεν είναι μήτε γυναίκες μήτε κολόνες, αλλά στηρίγματα∙ περίεργο, το βάρος που σηκώνουν δεν το νιώθεις μήτε στο κεφάλι, μήτε στον τράχηλο, μήτε στους ώμους, αλλά στο τεντωμένο πόδι και στο στήθος.

Κατά τα άλλα, βαβυλωνία. Θορυβώδεις και αλλόκοτοι Γερμανοί∙ βρήκαν τον τόπο για να δείξουν τη σωματική τους δύναμη∙ μια ολόκληρη φαμίλια βάλθηκε σώνει και καλά να μετακινήσει τον πλαγιασμένο κορμό μιας αμέριμνης κολόνας. Γάλλοι μικροαστοί: «Maman; il fait une brume intensive».

Τα σπιτάκια βορειοανατολικά σαν ένα κοπάδι χελώνες της εποχής του κυβισμού, με καμπούκι μεταξωτό χρώμα φτερό κοράκου ή ασημί. Προχτές (απόβροχο) γυάλιζαν κάτω από το φεγγάρι σαν πετσί δελφινιού. Ανθρώπινα ανάμεσα σε τόσα απάνθρωπα.

Ανατολική γωνιά∙ η πλώρη του κάστρου, η «κορυφή του Λευκάτα»∙ από δω αυτοκτονούν. Κάτι νέοι τραγουδούσαν ιταλικές βαρκαρόλες. Ωστόσο, αόρατη παρουσία των Σειρήνων.

Προχτές ήταν η πρεμιέρα∙ στα προπύλαια, πλήθος αυτοκίνητα όπως στην Πλατεία της Όπερας στο Παρίσι. Ο κ. Β., ξένος διπλωμάτης, με σμόκιν, πολύ ψηλός και πολύ λιγνός, συνοδεύοντας μια κυρία με τουρμπάνι, πλακωτή σαν την Beauce του Charles Peguy. Μπροστά τους ένας κοσμικός κύριος, όλο καμπύλες, καπνίζοντας ένα πελώριο πούρο, άσεμνο την ώρα εκείνη, κραυγάζοντας με στόμφο για να κάνει τους άλλους να γελάσουν: «Αυτή είναι η Ακρόπολις!»

Έπειτα η γαλαρία, λαϊκές παρέες∙ το κορίτσι έλεγε: «Εδώ είναι μέρα!…εδώ είναι νύχτα!…» Ο νέος συνέχιζε: «Κι εδώ είναι η Πλάκα…τι ωραία που είναι η Πλάκα!…»

Όμως και κάτι μοναδικό: ένας καθηγητής (ίσως) εξηγούσε σε λίγους νέους τα ερείπια μνημονεύοντας τον Πλούταρχο∙ η ώρα, περασμένες έντεκα: οι νέοι τον προσέχαν.

Γιώργος Σεφέρης, «Σάββατο, 28 Μάη [1926]», Μέρες Α΄, Αθήνα, Ίκαρος 1984, σ. 60-61.