Κωστής Παλαμάς, «[Εδώ ουρανός]» (1904)

Εδώ ουρανός παντού κι ολούθε ήλιου αχτίνα,

και κάτι ολόγυρα σαν του Υμηττού το μέλι,

βγαίνουν αμάραντ’ από μάρμαρο τα κρίνα,

λάμπει γεννήτρα ενός Ολύμπου η θεία Πεντέλη.

Στην Ομορφιά σκοντάβει σκάβοντας η αξίνα,

στα σπλάχνα αντί θνητούς θεούς κρατά η Κυβέλη,

μενεξεδένιο αίμα γοργοστάζ’ η Αθήνα

κάθε που τη χτυπάν του Δειλινού τα βέλη.

Της ιερής ελιάς εδώ ναοί και κάμποι∙

ανάμεσα στον όχλο εδώ που αργοσαλεύει

καθώς απάνου σ’ ασπρολούλουδο μια κάμπη,

ο λαός των λειψάνων ζη και βασιλεύει

χιλιόψυχος∙ το πνεύμα και στο χώμα λάμπει∙

το νιώθω∙ με σκοτάδια μέσα μου παλεύει.

Κωστής Παλαμάς, «[Εδώ ουρανός]», Η ασάλευτη ζωή (1904), Άπαντα, τ. 5, Αδελφοί Βλάσση, σ. 15