Θα υπογράφω Λουί

Μέρος Α'

Κεφάλαιο 3

Τέτοιες σκέψεις με απασχολούσαν το πρωί, Λουίζα, καθώς κατέβαινα τις σκάλες της οδού Πατρέως για να πάω στο τυπογραφείο. Η πόλη κι εγώ είχαμε μεγαλώσει μαζί. Κανείς μας δεν μπορούσε ν' αρνηθεί το φως ή το σκοτάδι του άλλου. Φως και σκοτάδι μιας καθημερινής, ισόβιας γνωριμίας. Τούτες εδώ, λόγου χάριν, οι ψηλές σκάλες, που ενώνουν την Επάνω με την Κάτω πόλη, χτίστηκαν ακριβώς πριν από εφτά χρόνια και στολίστηκαν με φανοστάτες του γκαζ κι ωραία κάγκελα, κατασκευασμένα όλα στην Αγγλία. Τα ξανακοίταζα και, φαίνεται, καθυστερούσα. Ενώ τα παιδιά βιάζονταν σήμερα, παραμονή Χριστουγέννων, να κατεβούν τις σκάλες για να πάνε στα καταστήματα των μεγάλων εμπορικών οδών. Ήμουν σίγουρος ότι, έως τώρα, ποτέ τους δεν θα είχα παρατηρήσει τη σταθερή εικόνα, μέσα στην οποία κουτρουβαλούσαν κρατώντας το χέρι μιας νεαρής γκουβερνάντας: τις μαρμάρινες φαρδιές σκάλες, τα χτίρια με τις στέγες, και στο τέρμα του δρόμου τα απέναντι βουνά πάνω στη θάλασσα. Δεν ξέρω αν υπάρχει τοπίο δίχως το χρόνο του· καλά έκαναν τα παιδιά, που αγνοούσαν την αγωνία και των δύο.

Ρέα Γαλανάκη, Θα υπογράφω Λουί, Αθήνα, Άγρα, 1993, σσ. 41-42.