Μυτιλήνη

Του Αιγαίου τα κύματα γοργά το πλοίο με χάρη σκίζει
Κι ο νους πετά, σκιρτά η καρδιά, το μάτι πέρα ψάχνει
Μέσ’ στα μαγνάδια της αυγής που το ηλιοφώς σκορπίζει
Να δει τ’ ολόχαρο Νησί, καθώς φωτίζει η μέρα.

Η νταντελένια ακρογιαλιά, πρασινοστολισμένη,
Προβαίνει τώρα μέσ’ του ηλιού τη φωτεινή λαμπράδα
Πα στα βουνά νάτην η ελιά παντού σκαρφαλωμένη
και κάτω εκεί να η Κράτηγο, να τ’ Ακλειδιού, η Σουράδα.

Να κι η κορδέλα του Μακρύ –Γιαλού καθρεφτισμένη
Μέσ’ στη γαλήνια θάλασσα και πάνω απ’ τον πεφκώνα
–Νεράιδες κόμη στη δροσιά της χαραυγής λουσμένη–
Το Κάστρο ορθό, περήφανο, βασίλισσας κορώνα.

Παναγιώτης Μαρής, «Μυτιλήνη» Κώστας Γ. Μίσσιος, Υμνητικά ποιήματα στη Λέσβο, (Ανάτυπο από το περιοδικό Αιολικά Γράμματα, τεύχ. 8-10), Μυτιλήνη, 1996, σ. 360.