«Ερείπια στον περίβολο των ανακτόρων φέρουν τα ίχνη του
σοβά
που λείος κάλυπτε ολόκληρη την τότε ακέραια πλινθοποιία.
Ζώα της θάλασσας ή ωκεάνιες μορφές και άλλα τέρατα βουβά
διακοσμούν τα δάπεδα μέσα σε μια γεωμετρική χρωματουργία
με το βασιλικό από λευκές ψηφίδες μεγάλο έμβλημα στο κέντρο.
Ξεραμένοι καρποί τα λιθάρια που ματώνουνε γόνατα και
σαγόνια.

Ολόγυρα πουθενά στον ορίζοντα δεν στέκεται κανένα δέντρο
Τα σύγχρονα κτίρια είναι πιο πέρα μακριά σταματημένα
βαγόνια.

Ο ήλιος καθώς ανατέλλει στέκει ένα κεφάλι ασώματο κομμένο
πάνω απ’ τους απαλούς κόκκινους αμμόλοφους που είναι
σα να βασιλεύουν
και τα βουνά είναι τα πεταμένα μέλη από κορμί ξεκολλημένο
στο νερό που καθώς όλο αίμα έρχονται προς την ακτή βαριά
σαλεύουν».

Στρατής Πασχάλης, «Εντός ειασαγωγικών», από την ενότητα «Vue de Metelin», Στίχοι ενός άλλου, Αθήνα, Μεταίχμιο, 2002, σ. 62.