Αδιέξοδο η πόλη. Χωρίς καμιά σύνδεση με το χώρο ρυθμοί κλείνουνε από παντού κάθε πέρασμα προς το άμεσο αντίκρισμα της θαλάσσης: Οι διακοσμητικές γλυφές που μεταφέρουνε μιαν άλλη ατμόσφαιρα πλάι στα σε ξύλο εργασμένα κοσμήματα των κτισμάτων της ανατολής τ’ ασήμαντα και λιγοστά χαμόσπιτα που είναι παντού γύρω δεμένα με την πολυτελή και μεγαλόπρεπη αλλά χονδροειδή μίμηση αρχιτεκτονικής έκφρασης πόλεων ευρωπαϊκών που καλύπτει σαν δέρμα μνήμες αρχαϊκές αυτού του οικοδομικού ύφους τέλος η σκυθρωπότητα εκεί που η πόλη έγινε φύση δεσμεύει την ψυχή προπαντός το χειμώνα. Η βροχή σκουραίνει τις επιφάνειες των κτισμάτων. Κάνει να φαίνονται σιδερένιες. Δέρνονται τα ελάχιστα πανύψηλα δέντρα στο νοτιά που περνάει πάνω από τις στέγες μόνο στοιχείο που ακούγεται ζωντανό. Κάθε τόσο από τα θεμέλια των σπιτιών που αφού γκρεμιστούν ανασκάπτονται μες στα νερά που αναπηδούν βρίσκονται κόκαλα σωροί. Μες σε πολλά κτερίσματα ξεθαμμένα στον ανοιγμένο λάκκο στη λάσπη μπρούμυτο άγαλμα.

Στρατής Πασχάλης, «Ένδον χώρα», από την ενότητα «Vue de Metelin, Στίχοι ενός άλλου, Αθήνα, Μεταίχμιο, 2003, σ. 63.