Έλα να ξαναπάρουμε το δρόμο
με μια κορδέλλαν άνεμο στον ώμο

στον κάμπο τον ολόμαυρο μονάχο
φως και σημάδι εσένα να ’χω.

Να τρέχω να προφτάξω να σ’ αγγίσω
κ’ εσύ άπιαστο να κάνεις πάντα πίσω.

Να παίζεις μια δεξιά και μια ζερβά μου,
γοργά μου και γοργά κι’ αργά σου αργά μου.

Έλα να ξαναπάρουμε το δρόμο
με μια κορδέλλαν άνεμο στον ώμο

να γελαστεί και να πιστέψει η νοσταλγία
πως μας προσμένει έτσι όπως πριν η Λευκωσία.

Έλα κι’ αν ψεύτικο στο τέλος βγει παιγνίδι
εμείς θα ’χουμε κάνει το ταξίδι.

Κώστας Μόντης, Εν λευκωσία τη… Ποιήματα, Λευκωσία, Πρόοδος ΛΤΔ, 1970, σσ. 26-27.