Γεμίσαν οι ταβέρνες με γυμνά πορτραίτα.
Στο νυσταγμένο σύθαμπο, βρέχει απαλά
θλίψη κι οδύνη. Οι βιτρίνες ιριδίζουν βρώμικες
σαν την πνοή του νηστικού…

Στις ταβέρνες, με σιωπή μιλούν για τα καράβια
λένε παραμύθια για φρεγάτες που δε γύρισαν
—πέτρινα σημάδια στα πελάγη—

Οι μηχανές δουλεύουνε ακούραστες
ρημάξαν τώρα οι δρόμοι
άγριος πούναι ο βόγγος του σκληρού μετάλλου
καθώς χυμάει και πνίγει τις καρδιές μας
και στραγγαλίζει τα παιδιά στα έρημα κρεβάτια τους
και σφάζει τις λεχώνες στα κατώγια!

Νάχαμε μια σταλιά ψωμί, λίγο νερό
να θρέψουμε τους γλάρους
τ’ αγριοπούλια που χτίσανε φωλιά στα φυλλοκάρδια μας,
να σβήσουμε τη φλόγα μιας λαχτάρας για τη ζωή…

Με τρόμο στρέφοντα τα μάτια των εφήβων
στα ήρεμα νερά του νυσταγμένου λιμανιού.
Τόσα καράβια, κι όμως!…
Να μην υπάρχει κάλεσμα ζωής!
Νάναι γεμάτες οι ταβέρνες με σιωπή
με φευγαλέους ίσκιους με κατάρες
με παραμύθια για φρεγάτες που βουλιάξαν
στο κατώφλι της ανθρώπινης καρδιάς.