Κι όταν η πόλη νεκρώθηκε οριστικά και στις μεγάλες άδειες
λεωφόρους έμειναν μόνο τενεκέδες σκουπιδιών και
γάτες εξαγριωμένες που θρηνούσαν

Εκείνος γλύστρησε απαλά σαν ίσκιος μέσ’ από την παλιά
νεκροκασέλα κι υπνοβατώντας αλαφρά στο χώρο

Έφτασε πια στη μέση της πλατείας-ευτυχισμένος που αξιώθηκε επιτέλους τόση συγκομιδή απεραντοσύνης

Μετά γονάτισε και κλείνοντας τα μάτια δόθηκε στα βαθιά
μαγεία των ήχων-αυτών που μόνο οι πονεμένοι ακούνε

Κι έτσι δεν ένιωσε καθόλου τα σκυλιά που πεινασμένα
σύρθηκαν κοντά του

Κι έτρωγαν τρυφερά τις σάπιες σάρκες του
Καθώς πιο κει το νέο του σώμα-φορτισμένο
με αγνότητα ουρανού
Φεγγοβολούσε