Κάποιος εγκατέλειψε το ξενοδοχείο
νύχτα, και χωρίς να πάρει τίποτα μαζί του,
αλλά πριν να φύει γύρισε και μου είπε:
Θα επιστρέψω σ’ αυτό το κάτασπρο ξενοδοχείο
που το γεμίσατε για χάρη μου με σκιές μικρών πλασμάτων
θα επιστρέψω στα σκοτεινά παράθυρα και στα πρόθυμα χαλιά των διαδρόμων
και στους κήπους όπου το κάθε πράγμα είναι το κάθε πράγμα
μέσα στο φιλικό καλοκαίρι.

Μη νομίσετε πως δεν μπορώ να εκτιμήσω το λουλούδιασμα των πραγμάτων
και τον τρόπο που ξανάρχεται το χρήμα στις μυστηριώδεις τσέπες μου
όταν σας πληρώνω και κάνετε αυτό για το οποίο πληρώνεστε.
Μη νομίσετε πως ξέχασα τη γεύση
των όμορφων παιδιών που προσφέρετε για πρωινό και για δείπνο
τη γλυκειά τηγανίτα της γλώσσας τους
τη σοκολάτα των χειλιών τους και το καλοψημένο λουκάνικο της καρδιάς τους
και το γάλα που στάζει ανάμεσα απ’ τα πόδια τους.
Μη νομίσετε πως δε με συγκίνησε η εχεμύθεια των σοφών υπαλλήλων
κι οι χοντρές καμαριέρες σας που πετάνε πάνω τις σκούπες
και καθαρίζουν τα ίχνη της αμαρτίας.
Όμως πρέπει να φύγω γιατί αλλού χορεύει το χρήμα κι όχι στο πολυτελές σας ξενοδοχείο.

Έχω αφήσει τα πράγματά μου σ’ ένα απέραντο δωμάτιο
και στις αλέες άφησα τη φωνή ενός μικρού κοριτσιού
που έχασε πάνω στην πάλη τα εσώρουχά του.
Όσο γι’ αυτό το ποίημα μπορεί να χρησιμεύσει σαν φιλοδώρημα
και σαν δική σας παρηγοριά ως το επόμενο καλοκαίρι
που θα ξανάρθω.