Και ιδού
Έλλην
κατακαλόκαιρος
μεσημεριάτης Ήλιος
από ψηλά
φωνάζει το νησί
με τ’ όνομά του και
την παραθαλάσσια κόρη
κράζει
του αρχαίου Μαΐστρου

Φαιακία…
Ναυσικάα…
Ναυσικάα… εσύ που
εις τον Έρωτα της Θάλασσας
–τρέμοντας οι μαστοί σου
ωσάν τόπια–
το γυμνό σώμα παρέδιδες
Ναυσικάα…

Τώρα
Άνεμοι νέοι
ταξιδεύουν το νησί
στο Αλλού

Κάτω στων Ελαιών
τους λόφους
βορείων γυναικών
ονόματα ξένα
Γιοχάνα…
Βρουγχίλδη…
πρωτάκουστα τρέχουν
κι ο Έλλην
κατακαλόκαιρος Ήλιος
φωνάζει εις μάτην

Μόνον
μες απ’ των ακραίων βράχων
τα κούφια σπλάχνα
σκιαγμένα εκτινάσσονται
αγριοπούλια μαύρα
υψώνονται
βυθίζονται
σε μεγάλα κομμάτια
σχισμένου Φωτός

Βαθύς αποδημητικός
των φτερών τους ο θρόος
κι ωσάν
αναστενάζοντας μόλις
Ναυσικάα…
Ναυσικάα…