Η θάλασσα εσπαρτάρησε ως τον πάτο
Κι άφρισε σαν εδέχτηκε στον κρύο
Κόρφο ακόμα ολοζώντανο το θείο
Σπόρο, απ’ τον ουρανό σταγμένον κάτω.

Τότες βγήκε απ’ το πέλαγο τ’ αφράτο,
Τέρας της ομορφάδας και σημείο,
Τ’ άγιο της Αφροδίτης μεγαλείο,
Γλύκες ερωτικές όλο γιομάτο.

Μα το δρεπάνι, που ’χε αυτού σκορπίσει
Του θεού τ’ αμελέτητα, και κείνο
Μες το γιαλό μελλότουν να καρπίσει.

Κ’ έτσι, Αφροδίτη των νησιών, με κρίνο
Και ρόδο πλουμιστή, γιομάτη γλύκες,
Κέρκυρα, απ’ του Ουρανού το αίμα εβγήκες.