Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

▲▲

Η μητέρα του σκύλου

(απόσπασμα)

Είκοσι έξι κάνουμε πρεμιέρα, σημειώνω εγώ θρίαμβο ως κόρη ορφανής, είκοσι οχτώ ξεσπάει ο πόλεμος, λες και μου έκαναν σαμποτάζ παιδί μου. Παίρνουν φαντάρο αμέσως και τον Ζαμπάκη, σκοτώθηκε προτού φτάσει στο μέτωπο, τον επάτησε μουλάρι, πάνε οι παραστάσεις, αναστέλλεται η καριέρα μου. Βρήκαμε την ώρα, ως έθνος, να πούμε το σκασμένο το όχι, για να μου κόψουνε την τύχη εμένα. Τέλος πάντων, προηγείται η πατρίς, αν και αόρατη.

Και της δεσποινίδος Σαλώμης η τύχη έγινε κώλος με το όχι του κυρίου Μεταξά, ανάθεμα το χώμα που τον σκεπάζει, το λέω αν και είμαι εθνικόφρων. Διότι έφυγε εθελοντής για το μέτωπο ο μνηστήρας της. Συφοριασμένος κι ελεεινός, αλλά μνηστήρας. Και ούτε που την ποθούσε· η κυρία Κανέλλω είχε συνταιριάξει αυτό το συνοικέσιο, δεκαπέντε Αυγούστου, την ημέρα που μας τορπίλλισαν το θωρηκτόν «Η Έλλη». Ο γάμος είχε οριστεί για τις είκοσι οχτώ Οκτωβρίου με το τέλος των παραστάσεων. Η κυρία Κανέλλω το είχε αυτό το χούι από ανύπαντρη: κι εμένα με πιέζει μέχρι και σήμερα επί του θέματος, αλλά δεν καταδέχομαι τα συνοικέσια εγώ, τέλος πάντων.

Με το που ακούει λοιπόν στο ραδιόφωνο του καφενείου την κήρυξη, ο μνηστήρας τρέχει και γράφεται εθελοντής, ουσιαστικώς δηλαδή λιποτάχτησε από τον έρωτα. Κρυφά έφυγε, μην τον δει ούτε η μνηστή του. Δηλαδή την κυρία Κανέλλω φοβόταν κυρίως αυτός, μην τον δείρει και τον παντρέψει επί τόπου, στον σταθμό του τρένου.

Λαβαίνει δελτάριο σε λίγον καιρό από το μέτωπο η δεσποινίς Σαλώμη, το έδειχνε όλο καμάρι, τον εδάνεισα στην πατρίδα έλεγε. Τι καμαρώνεις, τρομάρα να σου 'ρθει, της είπε η κυρία Κανέλλω, εγώ φίλησα κατουρημένες ποδιές μέχρι να σ' τον εξασφαλίσω, και συ τον δανείζεις, είναι δηλαδή καλύτερη η πατρίς από σένα;

Η δεσποινίς Σαλώμη είχε τη φωτογραφία του στο κομοδίνο της, τον λοξοκοίταζε επί Κατοχής και μας έλεγε, μωρέ ποιον μου θυμίζει, κάποιον μου θυμίζει ο μνηστήρας μου. Κι εμάς κάποιον μας εθύμιζε, πλην αδύνατο να εντοπίσουμε.

Ώσπου μία μέρα, επί Κατοχής, η κόρη της κυρίας Αντριάνας, η Μαρίνα, πιάνει και μολυβώνει τη φωτογραφία του μνηστήρος, έτσι για να ταράξει τη Σαλώμη, και βάνει στον μνηστήρα μουστάκι. Το βλέπει η κυρία Αντριάνα, είπε Χριστός και Παναγία! Πάει τη μολυβωμένη φωτογραφία στην κύρια Κανέλλω, Χριστός και Παναγία λέει κι αυτή, και δεν το είχαμε δει τόσον καιρό! Ξεθαρρεύουν τότε και δείχνουν τη φωτογραφία στη Σαλώμη. Κοιτάζει αυτή, κάνει ν' αναστενάξει με νοσταλγία, της κόβεται στη μέση ο αναστεναγμός και, Χριστός και Παναγία καλέ! λέει: είναι φτυστός ο Χίτλερ!

Και έτσι μόνο καταλάβαμε ποιον μας θύμιζε ο μνηστήρας. Εμ γι' αυτό σας φέρονται με σέβας οι Γερμανοί κάθε που σας κάνουν κατ' οίκον έρευνα, λέει η κυρία Κανέλλω.

Έκτοτε, η δεσποινίς Σαλώμη τον έβγαλε από την καρδιά της όλως διόλου, πολύ πατριώτισσα, της πέρασε και το κόμπλεξ που είχε πάθει επειδή ο μνηστήρας δεν της έγραψε πια μετά από το πρώτο δελτάριο (ούτε και μάθαμε ποτέ αν γύρισε, αυτός αγνοείται μέχρι σήμερα). Μονάχα πάει στην Κανέλλω και της λέει πλήρωσέ μου κυρά μου τις βέρες. Έτσι μάθαμε πως τις βέρες για τον αρρεβώνα τις είχε πληρώσει εξ ιδίων η δεσποινίς Σαλώμη. Και το γύρισε στο πλέξιμο, φανέλα του αντάρτου.