Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

▲▲

Sir Gregory ή Καπετάν Γρηγόρης

(απόσπασμα)

«Τι θα ψηφίσεις την Κυριακή;»

«Δε θα ψηφίσω».

«Έχασες το εκλογικό σου βιβλιάριο;»

«Έχω προγραμματίσει εκδρομή. Άλλωστε γιατί να ταλαιπωρηθώ, γιατί να χάσω την ώρα μου, αφού τίποτε δε με αντιπροσωπεύει πια;»

«Το δημοψήφισμα δεν είναι γεύμα αλά καρτ. Είναι ταμπλ ντ' οτ. Δε ρωτάνε "Τι θα πάρετε, κύριε Πέκουλα;". Σου λένε "Ψάρι ή κρέας; Διάλεξε"».

«Δεν πεινάω. Αν παρομοιάζεις την πολιτική με το φαγητό, τότε, αγαπητέ, προτιμώ να μείνω νηστικός».

«Θα πεθάνεις από ασιτία… Δεν πεινάς… Κάποτε όμως, αγαπητέ Γρηγόρη, πεινούσες. Πεινούσες τόσο πολύ, που με κατέδωσες. Μη με κοιτάς έτσι, είδα, διάβασα την αναφορά σου. Την ξέρω απ' έξω, την αποστήθισα. Θέλεις να σου την πω για να σου φρεσκάρω τη μνήμη;»

«Όχι, προς Θεού… Σε παρακαλώ».

«Αλλά έτσι για την ιστορία, σου λέω πως τότε δεν ήμουνα κομμουνιστής, προοδευτικός μονάχα. Ξέρεις, μικρός ονειρευόμουνα να ζήσω ανάμεσα σε γνωστικούς, για να μπορώ να κάνω τρέλες. Το 'φερε έτσι η ατυχία να ζήσω εφτά χρόνια με τρελούς, με αποτέλεσμα να αναγκαστώ να συμπεριφέρομαι γνωστικά… Γρηγόρη, αυτό το δημοψήφισμα θα περάσει στην ιστορία σαν ολόκληρο κεφάλαιο. Ένα κεφάλαιο που θα αλλάξει την ίδια την ιστορία. Πρέπει λοιπόν να βοηθήσεις… Ειδικά εσύ…»

«Ειδικά εγώ;»

Κόβει τη φράση για να ανάψει τσιγάρο. Αποτελειώνει αργά την μπίρα του. Καίγομαι να μάθω, αλλά συνεχίζω να παριστάνω τον αδιάφορο.

«Γιατί εσύ δεν είσαι όποιος κι όποιος, εσύ είσαι ο τρισέγγονος του Καπετάν Γρηγόρη του Πέκουλα, που ‘φαγε χίλιους οχτρούς το '21. Άσε, ξέχνα τον Γκρέγκορυ Πεκ και τις τρίχες κατσαρές. Ζήλευα, ρε παιδάκι μου, ανθρώπινη η ζήλια, ζήλευα την ηρωική σου καταγωγή και σε αποπροσανατόλισα. Έφταιξα, συγχώρα με όμως, όπως σε συγχώρεσα κι εγώ… Χάρη στον κατετάν Γρηγόρη λευτερώθηκε ο Μοριάς, βοήθα κι εσύ να λευτερωθούμε από το καρκίνωμα της βασιλείας. Πού ήταν οι πρόγονοι αυτού του κυρίου "Κωνσταντίνου της Ελλάδος", όπως αυτοαποκαλείται, όταν ο δικός σου προπάππους ξεψυχούσε σφαγμένος από το βάρβαρο εχθρικό χέρι; Είμαι σίγουρος πως θα ψηφίσεις σαν γνήσιος απόγονος των θρυλικών Πεκουλαίων και το απόγευμα της Κυριακής θα 'ρθεις σπίτι ν' ακούσουμε τ' αποτελέσματα μαζί, όπως παλιά. Και να γιορτάσουμε. Φυσικά σου έχω την έκπληξη της ζωής σου. Θα πάθεις την πλάκα σου. Να σ' την πω; Θα σου παραδώσω την πραγματική φωτογραφία του καπετάν Γρηγόρη, το πολεμικό του ημερολόγιο, τη χαντζάρα και το καριοφίλι του. Άντε, λοιπόν, γεια χαρά. Και σε περιμένω».

Αφήνει ένα χαρτονόμισμα πάνω στον δίσκο και φεύγει. Τον βλέπω να περπατά με τους ώμους σκυφτούς και να χάνεται στην οδό Φιλελλήνων. Νιώθω χαμένος. Να λέει άραγε την αλήθεια; Στυλώνω τα μάτια μου στον Άγνωστο Στρατιώτη σα να περιμένω να μου δώσει ένα μήνυμα. Και το παίρνω. Ναι, δεν είμαι οποιοσδήποτε, ποτέ μου δεν πίστεψα πως είμαι. Αυτός ο μαρμάρινος νέος λέγεται και Γρηγόρης. Απότομα η Αγγλία ξεμακραίνει, ξεμακραίνει, ώσπου η εικόνα της σβήνει. Η περηφάνια μου τραντάζει όλη μου την ύπαρξη. Νιώθω την ακατανίκητη επιθυμία να φωνάξω, να το διαλαλήσω, να το ακούσει όλος ο κόσμος, ακόμα και το γκαρσόνι κι η ηλικιωμένη κυρία που κάθεται απέναντι πως δεν είμαι ο Sir Gregory, αλλά ο καπετάν Γρηγόρης.

Και φωνάζω: «Είμαι ο Πέκουλας ο ξακουστός. Κάτω ο Βασιλιάς!»