Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

▲▲

Φασουλής και Περικλέτος, ο καθένας νέτος σκέτος

(απόσπασμα)

Αγώνες, που παρίστατο κι ο σεβαστός Ραβίνος,
η Σύνοδος, ο περ-Ντιντόν, αλλά κι ο περ-Μαρτίνος,
Αγώνες, που παρίσταντο και Χόντζηδες ακόμη,
Αγώνες, που ‘βρεξε πολύ κι ελάσπωσαν οι δρόμοι,
και τα παιδιά των άλλοτε νικώντων τον Υστάσπην
άλμα γενναίον έκαμαν εις ύψος υπέρ λάσπην.
Αγώνες, που φημίζεται το πτερωτόν μας τάχος,
Αγώνες, που καθένας μας παραμιλεί μονάχος
δι’ όλης της ημέρας
για δρόμους, δίσκους, σφαίρας.
Αγώνες, που ξετίναξε καθένας τα χαλιά του
και ξένους επερίμενε την τύχη του να κάνει,
Αγώνες, που παραίτησε καθένας την δουλειά του
και με πηλάλες δυνατές στον Μαραθώνα φθάνει.
Αγώνες, που κατήντησε η των προγόνων δόξα
για τους συγχρόνους λόξα,
Αγώνες, που μας ζούρλανε το τόσο μας ονόρε
και κόσμος πάει κι έρχεται στης Αθηνάς το φιόρε,
Αγώνες, που δεν βρίσκεται κανείς να σωφρονίσει
της ράτσας της Ρωμαίικης τ’ ακράτητα παιδιά,
Αγώνες, όπου νόμισαν και στο Βαθρακονήσι
πως θα νοικιάσουν κάμαρες δυο λίρες την βραδιά,
Αγώνες, όπου πίστεψαν πολλοί μες στην Αθήνα
ότι μονάχα τόν’ αυγό θα πάει μια στερλίνα,
Αγώνες, που πτερώνεται το φρόνημα του γένους
κι οι γάτες κάνουν άλματα ψηλά στα κεραμίδια,
Αγώνες, όπου φύλαξαν καμπόσοι για τους ξένους
τα ψάρια των, τα χάβαρα, τις πίνες και τα μύδια.
Αγώνες, που ‘δειξε μικρό τον κάθε κουνενέ
η γη μας η μεγάλη,
κι ο Πύργος διεσπάθισε τον Γάλλον Περοννέ
μεθ’ όσης τέχνης άλλοι
διασπαθίζουν φανερά
των φουκαράδων τον παρά.
Αγώνες, που κουνήθηκε και τούτο το ρημάδι,
που πρώτος ο Καρασεβντάς εβγήκε στο σημάδι,
κι εις όλους άναψε σεβντά το γέρας του κοτίνου
κι ας βάλει το χεράκι της η Παναγιά της Τήνου.
Αγώνες, που ξαφνίζεται κι ο Βούλγαρος κι ο Βλάχος,
κι αυτός της Ακροπόλεως ο γηραλέος βράχος
από πυρσών φωτίζεται κι από φωσφόρων χρώμα
κι αστράπτ’ η καλλιμάρμαρος της τέχνης Βασιλεία,
και φαίνεται καλύτερα με τους πυρσούς η βρώμα,
που προ καιρού διακοσμεί τ’ αρχαία μεγαλεία.