Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

▲▲▲

Οι τελευταίοι εγγονοί

(απόσπασμα)

‒ Τι θα αποφασίσεις, συμμαχητή, θ’ αναλάβεις; είπε χωρίς πρόλογο, βέβαιος για τη συζήτηση που θα είχαν κάνει με τον Τάγκα στο μεταξύ.

Ο Αδριανός φαινόταν να ξαναβρίσκει την ψυχραιμία του:

‒ Το θέμα δεν είναι εκεί: Αν θ’ αναλάβω την ηγεσία στην οργάνωση ‒πολύ λίγο με ενδιαφέρουν τα πρωτεία‒, μα αν θα αποδεχτούν οι στοιχειάρχες τη γραμμή που έχω προτείνει να ακολουθήσει… Νομίζω πως την έχω εκθέσει πολύ καθαρά: Συνεργασία με ξένες οργανώσεις αριστερής απόκλισης, έτσι ώστε, ενεργώντας σαν παράρτημά τους, να αναπτύξουμε μιαν έντονη δράση εδώ και σε διεθνή κλίμακα… Αν δεχτούν, πάμε μπρος^. αν δεν δεχτούν, θα ’μαστε η ατμομηχανή που λειτουργεί, πετά εξατμίσεις μα δεν κινείται, όπως την παρομοίασα κάποτε…

‒ Και αν δε δεχτούν; δάγκωσε ο κοκκινοτρίχης αναπληρωτής του το παχύ κάτω χείλι του που έμοιαζε με καουτσούκ.

Ο Τάγκας, μαντεύοντας ποια απάντηση περίμενε, σηκώθηκε με νευρικότητα, πήγε στον τοίχο και ακούμπησε τη ράχη του:

‒ Συμμαχητές, πρέπει να αποφύγουμε τη διάσπαση μέσα στην οργάνωση…, είπε. Ο μακαρίτης, μαζί με τ’ άλλα του χαρίσματα, είχε την επιτηδειότητα να προετοιμάζει μια πλειοψηφία για να δεχτεί τις προτάσεις του. Έτσι, άλλοτε συγκαλούσε τους στοιχειάρχες μόνο, άλλοτε με τους αναπληρωτές τους μαζί ‒ όπως τον βόλευε… Μπορούμε να κάνουμε μια σύσκεψη και με τους δυο… Χαμογέλασε ειρωνικά: «Διερευνητική», όπως λένε στην κοινοβουλευτική γλώσσα. Ως την Πρωτομαγιά, έχομε πεντέξι μέρες. Σ’ αυτό το διάστημα, θα κινηθούμε δραστήρια, για να διαφωτίσουμε τους αναπληρωτές… Οι στοιχειάρχες ξέρομε ποια θέση παίρνουν… Όλοι μαζί θα ’μαστε δεκατρείς. Γούρικος αριθμός. Σας καλώ στο σπίτι μου στη Νέα Μάκρη. Με την Πρωτομαγιά, καμουφλάρομε τη συγκέντρωση. Το μαγαζί μου θεωρείται «τουριστικό». Θα δουλεύει. Στέλνω εκεί τη γυναίκα μου. Το πολύ-πολύ να μας επισκεφτεί ο πατέρας μου ‒αν καταφέρει ν’ ανέβει τη σκάλα‒ για να μας ευλογήσει… Από τότε που του κλέψανε την Παναγιά τη Μακροφρυδούσα, θαρρείς πως έχασε την προστασία της και κατάρρευσε. Αν το κρίνουμε σκόπιμο, προχωρούμε και στην εκλογή. Έτσι;

Βάλθηκαν να συζητούν με τι τρόπο θ’ απόφευγαν τη διάσταση ανάμεσα στους αντιφρονούντες, για να μην καταλήξουν στη διάλυση της «Πρώτης Γραμμής». Η Περιστέρα φώναξε από κάτω πως ήθελε να πάει στην εκκλησιά ν’ ακούσει τα «Δώδεκα Βαγγέλια». Ο Αδριανός της είπε να φύγει – είχε κλειδιά.

Ο Τάγκας ξανακάθησε στην καρέκλα του. Και οι τρεις είχαν στυλώσει τα βλέμματά τους στον μαθηματικό περιμένοντας να μιλήσει.

Ο Αδριανός, ακούμπησε τους αγκώνες του στο τραπέζι:

‒ Αυτή τη στιγμή, είπε, παρουσιάζονται τρεις τάσεις στην «Πρώτη Γραμμή», που με τη μαεστρία του ο Ένας κατάφερνε να τις κρατά σε ισορροπία. Όμως οι επίγονοι κινούνται πάντα, όταν λείψει απ’ τη ζωή ο Μέγας Αλέξανδρος… Στην πρώτη, ανήκουν αυτοί που επιμένουν σε μια δράση αποκλειστικά μέσα στον ελληνικό χώρο με εξάρτηση απ’ τη Λιβύη. Τους εκπροσωπούν οι στοιχειάρχες του Β (Γαρμπίλης), του Δ (Ζαρακινός) και του Ε (η Δικηγορίνα). Η δεύτερη συγκεντρώνει όσους επιδιώκουν διασυνδέσεις με τρομοκρατικές οργανώσεις του εξωτερικού και με εξάρτηση απ’ τη Μόσχα. Την εκπροσωπούν ο στοιχειάρχης του Στ. (ο φιλόλογος) και ο Ένας, χωρίς να ’χει ξεκαθαρίσει ολότελα τη θέση του. Αυτοί που ακολουθούν εμάς, πιστεύουν πως οι στόχοι μας πρέπει να ξεφύγουν τελικά απ’ την πολιτική. Τη θεωρούνε διαβρωτική. Ζητούν τη συνεργασία με ξένες οργανώσεις και τρομοκρατική δραστηριότητα σε διεθνή κλίμακα. Εμείς με τους προηγούμενους μπορούμε ακόμη να συνεργαστούμε… Ο Αδριανός τούς κοίταξε έναν-έναν: Η τρομοκρατία, συμμαχητές, είναι μια παγκόσμια υπόθεση, δεν μπορεί να εξαρτάται από πολιτικά μπλοκ. Κάτι τέτοιο νοθεύει τον αγώνα του τρομοκράτη. Ο τρομοκράτης ξεπέρασε τα πολιτικά σχήματα ‒ το έχω συχνά τονίσει. Η τρομοκρατία είναι ηθικό αίτημα και μαζί ένας μοχλός, με τον οποίο προσπαθούμε να μετακινήσουμε στο χάος όσο γίνεται πιο γρήγορα αυτόν τον ξεχαρβαλωμένο κόσμο. Τον τρομοκράτη, που είναι ο πιο ανιδιοτελής αγωνιστής, τον φορτίζει στον αγώνα του η απελπισία και η οργή. Ενεργεί κάτω από μια δεοντολογία…

Έτσι μιλούσε για πολλή ώρα…

Κάποια στιγμή ο Τάγκας τον κοίταξε σα να τον καμάρωνε. Τα λόγια του τον είχαν συνεπάρει:

‒ Έτσι θα μιλήσεις την Πρωτομαγιά, Αδριανέ…, είπε χαμηλόφωνα απ’ τη συγκίνηση.

Ο Αποστόλου έκανε μια νευρική χειρονομία δείχνοντας το στέρνο του:

‒ Ώρες-ώρες, συμμαχητές, αισθάνομαι εδώ κάτω, στο υπόγειό μου, να βράζει τόση οργή, που μονάχα αν μπορούσα να εκτελέσω έναν αρχηγό κράτους ‒ακόμη και τον Πάπα‒ για να σπείρω τον τρόμο στις ψυχές, θα ανακουφιζόμουν. Για λίγο όμως^. μονάχα για λίγο…

Είχε πια σκοτεινιάσει. Ο καπνός απ’ τα τσιγάρα τους σχημάτιζε πάνω απ’ τα κεφάλια τους γαλάζιους ρόμβους. Ξερόβηχαν. Ο Αδριανός σηκώθηκε και άνοιξε τους φεγγίτες του παταριού. Μισή ώρα αργότερα, κατάφεραν να συμφωνήσουν σε μια σύνθεση της ηγεσίας, που θα μπορούσε να ελέγχει την «Πρώτη Γραμμή»: Συνεργασία με τις μεγάλες αριστερές τρομοκρατικές οργανώσεις του εξωτερικού. Δράση σε διεθνή κλίμακα. Μεθοδευμένο ξεκαθάρισμα απ’ τα μετριοπαθή στοιχεία. Ο Αδριανός είχε προτείνει στη θέση του, στοιχειάρχη του Ζ, τον Αποστόλου, που ήταν ως τώρα αναπληρωτής του και στη θέση της δικηγορίνας, τη Λέγκω, στοιχειάρχη του Ε. Δέχτηκαν, ύστερα από επιμονή του Αποστόλου, να πάρει αναπληρώτριά της την Πανάγου, τη βολιώτισσα συμφοιτήτρια της Ζαφείρας, που είχε απομακρυνθεί απ’ τον «Ρήγα Φεραίο». Η ώρα ήταν περασμένη πια. Ο πυροσβέστης βιαζόταν είπε ν’ ανεβεί στο μοναστηράκι μ’ έναν του στοιχείου του, για να εφοδιαστεί με εκρηκτικό υλικό. Το στοιχείο του θα «κάλυπτε με τρομοκρατικές ενέργειες τη βδομάδα που ερχόταν». Ο Τάγκας ανάλαβε να ειδοποιήσει τους στοιχειάρχες πότε θα γινόταν η κηδεία του Ένα. Έξω ήταν μια νύχτα απαλή. Ψιχάλιζε. Κόσμος με μεγαλοβδομαδιάτικη ευθυμία πηγαινοερχόταν στη Φωκίωνος Νέγρη. Απ’ τα μουσκεμένα λεμονόδεντρα αναδινόταν μια μυρωδιά διεγερτική. Αντηχούσαν μακρόσυρτα καμπανοχτυπήματα.

Και οι τέσσερις κρύβανε πολλή οργή μέσα τους εκείνο το χριστιανικό βράδυ…