Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

Πριμαρόλια

(απόσπασμα)

«Μα βλέπετε πράγματι κίνδυνο να εκπνεύσει ο ελληνισμός;» ρωτούσε η Ελένη Ναούμ τον Μιχάλη Σακελλαρίου. Της τον είχαν συστήσει μόλις προ ολίγου και οι απόψεις του την είχαν ξαφνιάσει.

«Δεσποινίς μου, είναι ολοφάνερος ο κίνδυνος να εκπνεύσει ο ελληνισμός», της απάντησε με δύναμη εκείνος.

Νομομαθής και βαθύς γνώστης των θρησκειολογικών ζητημάτων, καλλιεργούσε τώρα το κτήμα του στον Αλισό, στέλνοντας όμως συχνά άρθρα στον τύπο, όπου υπογραφόταν “διδάκτωρ της Νομικής και καλλιεργητής κρομμύων”.

«Σε όλη την διάρκεια της Τουρκοκρατίας», συνέχισε, «τα βλέμματα των Ελλήνων ήταν στραμμένα προς την Μακεδονία και μέσω αυτής προς την Πόλη. Απ’ όταν μας ήρθε ο Γεώργιος με τη ρωσίδα γυναίκα του, όλη μας η προσοχή εστράφη στο Κρητικό Ζήτημα. Το θεωρείτε αυτό γεγονός τυχαίο; Πού καταντήσαμε! Ξεχάσαμε την Πόλη και κυνηγάμε τα Χανιά!» κατέληξε πικρά.

«Εντούτοις, αγαπητέ μου», αποκρίθηκε ο Κωστής Φιλόπουλος, «εντούτοις δεν πρέπει να ξεχνάς πως ο βασιλεύς Γεώργιος παρέλαβε μια Ελλάδα μόλις 47.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Αλλά με το πριγκιπικό δώρο που μας έφερε στη βαλίτζα του, τας νήσους του Ιονίου, καθώς και με την προσάρτηση της Θεσσαλίας και της Άρτας, που υπήρξε μια τεράστια διπλωματική νίκη, έχουμε σήμερα ένα βασίλειο μεγαλύτερο από το Βέλγιο και την Ολλανδία συνενωμένα, δηλαδή εφθάσαμε αισίως τα 63.600 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Και αυτό το επέτυχε ο Γεώργιος χωρίς να θυσιάσει ούτε έναν έλληνα στρατιώτη, διά της διπλωματικής οδού και μόνον, προετοιμάζων το έδαφος με τα συχνά ταξίδια του στο εξωτερικό. Πώς λοιπόν θα τον κατηγορήσουμε ως πράκτορα του σλαβισμού;»

«Η Θεσσαλία ήταν διπλωματική επιτυχία του Τρικούπη», επενέβη ο Βασιλειάδης. «Και μην ξεχνάς ότι στη διαφωνία του με τον Τρικούπη, ο Γεώργιος υπερέβη τις συνταγματικές του εξουσίες.»

«Εσύ εξακολουθείς να είσαι επηρεασμένος από τον γαλλικό ρεπουμπλικανισμό», ανασήκωσε τα φρύδια ο Αναστάσιος Παπαλουκάς, ο Γυμνασιάρχης. «Δεν θα έπρεπε τόσο άκριτα να ασπαζόμεθα το πάθος των Γάλλων εναντίον των βασιλέων και εναντίον των ιερέων, πάθος που απορρέει και δικαιολογείται ίσως από τη δική τους ιστορία αλλά καθόλου από τη δική μας. Είναι και τα δυο λόξες καθαρά γαλλικές, και– σας το προλέγω– έτσι που τις μαϊμουδίζουμε θα αποβούν επιζήμιες για τον ελληνισμό.»

«Προκειμένου να ενισχυθεί η Ορθοδοξία…»

Καθισμένη στο παγκάκι δίπλα στον Φιλόπουλο, η Έλλη παρακολούθησε για λίγο τη συζήτηση, σύντομα όμως αποφάσισε πως όλους αυτούς τους διαξιφισμούς ήταν εύκολο να τους ακούσει πάλι άλλοτε, ενώ η ομορφιά ολόγυρά της είχε μια ένταση που διαλαλούσε τη μοναδικότητα της στιγμής και το εφήμερό της.

Σηκώθηκε διακριτικά και άρχισε να απομακρύνεται.