Ιστορία και Λογοτεχνία
Αναζήτηση
Αναζήτηση στα περιεχόμενα της λογοτεχνίας στον ιστορικό χρόνοΤο σιγάρον
Γεώργιος Ζαλοκώστας, «Το σιγάρον» στο Μ.Γ. Μερακλής (επιμ.), Η Ελληνική ποίηση. Ανθολογία-Γραμματολογία, τ.2, Σοκόλης, Αθήνα 1989, σ. 57.
|
▲▲
Το σιγάρον
Το αηδόνι μέσα σε σπηλιές δεν χύνει τη λαλιά του.
θέλει το φως, και στα νωπά
φύλλα των δένδρων αγαπά
να χτίζει την φωλιά του.
Παλιόν καιρό, τες όμορφες, τ’ αηδόνια της ζωής μας,
σε σπίτια εκρύβανε, κι εκεί
κλεισμένες, σαν σε φυλακή,
κρατούσαν οι γονείς μας.
Τώρα πατούνε ελεύθερες, σαν τα πουλιά στα δάση,
πατούνε ελεύθερη μια γη‒
Ω! ζηλεμένοι στρατηγοί,
το χώμα σας ν’ αγιάσει!
Σας πρέπει, Ελληνοπούλες μου, το σκήπτρο οπού κρατείτε.
προστάζετε, και η γη γελά.
Και όμως προσέξτε, μη τυφλά
τη Δύση ακολουθείτε.
Έχει κατώφλι η θύρα σας και σύνορα η τιμή σας.
Συλλογισθείτε τι εντροπή,
αν έλθει ξένος και σας πει:
«Εφράγκεψε η ψυχή σας».
Για δέτε την πολύπαθη την Φράγκα, πώς κρατάει
το μέτωπο ψηλά ψηλά,
και με καμώματα τρελά
καπνίζει και γελάει!
Εσείς, Ελληνοπούλες μου, να μην επιθυμείτε
αυτά της Φράγκας της τρελής…
Ω, κάλλια το ’χω στης Βουλής
το βήμα να ανεβείτε!
Και εγώ, Συντάκτης Πρακτικών, να στέκομαι αντικρύ σας,
και όλος καρδιά, και όλος αυτί,
να μεταφέρω στο χαρτί
τη λυγερή φωνή σας.
