Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

▲▲

Όπως ήθελα να ζήσω

(απόσπασμα)

«Τις πταίει;»… Το έθνος δεν πταίει… Μετά τα παθήματα του παρελθόντος, τίθεται εκ νέου εις το έθνος το δίλημμα της υποταγής εις την αυθαιρεσίαν ή της επαναστάσεως, είναι το έθνος καταδικαστέον διότι δεν σπεύδει ν’ αποδεχθεί το δεύτερον; …

»… Ενόσω η βασιλεία προσφέρει την εξουσίαν, την διάλυσιν της Βουλής και τας επεμβάσεις ως βραβείον εις τας εν τη Βουλή μειοψηφίας, θα πολλαπλασιάζονται επ’ άπειρον οι μνηστήρες της αρχής. Αφού διά της διαστροφής του Συντάγματος και της εικονικότητος της Βουλής κυβερνάται πράγματι η Ελλάς ως μοναρχία απόλυτος, επόμενον ήτο να καταστώσι και οι πολιτευόμενοι οίους τους διαπλάττει το νόθον καθεστώς…»

«Βαρυσήμαντο άρθρο», έσπευσε να δηλώσει ο Μάνος Δαούδογλους, όταν ο Ρωμαίος έκλεισε την εφημερίδα Καιροί.

«Συγχαρητήρια εις τον κύριον Κανελλίδη που το δημοσίευσε».

«Το άρθρο είναι ανυπόγραφο», επισήμανε ο Ελπιδοφόρος Καμπάς.«Αυτό σημαίνει ότι ο διευθυντής της εφημερίδος παίρνει επάνω του όλη την ευθύνη. Να θυμηθείτε ότι ο κύριος Κανελλίδης θα διωχθεί. Αλήθεια, υποψιάζεσθε ποίος μπορεί να κρύβεται πίσω από το άρθρο-καταπέλτη για τα ανάκτορα;»

Τα μάτια όλων στράφηκαν στον Ρωμαίο, αναμένοντας την κρίση του.

«Μόνον ο Τρικούπης θα ηδύνατο να καταφερθεί εναντίον των χειρισμών του βασιλέως», απάντησε ο Ρωμαίος ύστερα από περίσκεψη.

Τότε και ο Αλκιβιάδης Ζαρός συνηγόρησε. Στο τέλος και οι λοιποί συνέκλιναν προς την άποψη του Ρωμαίου, ακόμα και ο Σωτήρης με τον Πυθαγόρα, που ως νεότεροι διέθεταν μικρότερη πείρα στην πολιτική τους σκέψη και ως εκ τούτου και στους συνειρμούς.

Η ομήγυρις καθόταν εκείνο το απόγευμα, τέλη Ιουνίου του έτους 1874, κάτω από τη δροσιά της αλέας. Αν και τελείωνε ο πρώτος μήνας του θέρους, οι ζέστες δεν είχαν σφίξει ακόμη. Το βοριαδάκι, αρκούντως ευώδες, απήλλαξε την ατμόσφαιρα από το ζόφο του νοτιά που είχε αφανίσει τις προηγούμενες ημέρες μέσα στο θολό του χνώτο το ιοστεφές άστυ. Παρά ταύτα η αενάως αιωρούμενη σκόνη των δρόμων, μόνο με την επέμβαση των δημοτικών καταβρεχτήρων καταλάγιαζε. Έτσι, μενεξεδένιο δειλινό αγκάλιαζε την Αθήνα. Τα κορίτσια έμοιαζαν με ξωθιά, καθώς συνέλεγαν τα ροδοπέταλα στην καρδιά του Ροδώνα. Μέσα στο καλοκαίρι η ανθοφορία ήταν περιορισμένη, αρκετή πάντως ώστε να παράγει αιθέριο έλαιο για οικιακή χρήση και δώρο στις φίλες των γυναικών. «Πω πω! Ποιος τη χάρη μου. Να χρησιμοποιώ το ίδιο γιατρικό και καλλυντικό με τη βασίλισσα», σχολίαζε αυτοσαρκαζόμενη ενίοτε η Διαμαντούλα, για να σκεφτεί αμέσως έπειτα ότι ήταν ανώτερη από κείνη, ένεκα της χάριτος να ζει στη «Ρόδων Πολιτεία».

Οι άντρες κάτω από την αλέα συνέχισαν να αναλύουν τα πολιτικά γεγονότα μετά τις εκλογές της 24ης Ιουνίου. Είχαν διεξαχθεί μέσα σε πρωτοφανές κλίμα βίας και νοθείας. Ωχριούσε κάθε προηγούμενο της οθωνικής περιόδου. Ο Δεληγιώργης και ο Τρικούπης ετάφησαν πολιτικά στο Μεσολόγγι, ενώ μόλις μετά βίας διασώθηκε ο Κουμουνδούρος στη Μεσσηνία. Βοούσε ο τόπος ότι ο «νικητής» Βούλγαρης με ομόφωνη γνώμη του στέμματος ετοίμαζε πραξικόπημα.

«Λοιπόν, όλα συνηγορούν ότι η πατρότης του άρθρου ανήκει εις τον κύριο Τρικούπη», κατέληξε ο Αλκιβιάδης και σηκώθηκε.