Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

▲

Τώρα θα δεις…

(απόσπασμα)

Η Αμερική είναι σίγουρα μακριά. Πρέπει να περάσεις μεγάλες θάλασσες - και πρέπει να έχεις και κάποιον να σε καλέσει. Η Αθήνα όμως είναι κοντά και τέσσερα αδέρφια μας - τρία αγόρια κι ένα κορίτσι - είχαν πάει και δούλευαν εκεί και μας έστελναν κάθε τόσο γράμματα, που άρχιζαν όλα με το «Σεβαστοί μου γονείς, σας ασπάζομαι και, αγαπητά μου αδέρφια, σας φιλώ. Υγείαν έχομεν και το αυτό ποθούμεν και δια εσάς».

Ήταν κι εκείνες οι φωτογραφίες που τα συνόδευαν πότε πότε, με τους ξενιτεμένους - όχι μόνο τους δικούς μας - ντυμένους στα καλά τους: άσπρο πουκάμισο και γραβάτα, ρολόι στο χέρι, δαχτυλίδι, χαμόγελο, κάποιοι με τσιγαράκι, και μερικοί που τα 'χαν κιόλα οικονομήσει, βλέπαμε το χαμόγελό τους να στολίζεται με ένα δυο χρυσά δόντια μπροστά μπροστά. Στο φόντο συχνά η Ακρόπολη, ενώ ήταν και μερικοί που ποζάριζαν δίπλα σε μια κούρσα, που μπορεί και να μην ήταν δική τους.

Σε μερικές φωτογραφίες υπήρχαν και λόγια όπως αυτά:

Πάρε κορμί δίχως ψυχή
και σώμα δίχως αίμα,
πάρε και τη φωτογραφία μου
για να θυμάσαι εμένα…

Ώσπου ν' αξιωθούμε να πάμε κι εμείς τ' άλλα τα μικρότερα, είχαμε ν' ακούμε εκείνα που έρχονταν τα καλοκαίρια να μας δούνε για λίγες ημέρες.

Παράδεισος η Αθήνα στα λόγια τους και στη φαντασία μας. Πιο ομιλητική απ' όλους η Παρασκευή, που την ακούγαμε να λέει στις φιλενάδες της:

—Δεν μπορείς εκεί να μιλάς βλάχικα. Πρέπει να μιλάς με το «σας» και με το «σεις». Και τη νύχτα, όταν κοιμάσαι, πρέπει να φοράς πιτζάμες.

—Τ' είναι πάλι αυτό;

—Ρούχα για τη νύχτα, καλέ!

—Έλα, Παναγία μου!

Κι ακόμα:

—Όταν είμαι εκεί, δεν χορταίνω να πηγαίνω σινεμά και να τρώω παγωτά!

Το σινεμά ξέραμε πώς είναι αλλά τα παγωτά;

—Τα τρως και λιώνουν στο στόμα σου!