Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

«Καραβιές κάθε μέρα από ανθρώπους φτωχούς, καραβιές κάθε μέρα από Ελληνόπαιδα μικρά, από κορίτσια νέα, από αδελφάδες, από γυναίκες κι από γέρους ακόμη, αφήνουν την δύστυχη πατρίδα μας ζητούντες στη μαύρη ξενιτιά το ψωμί τους, την ασφάλειά τους, την ησυχία τους. Φεύγουν χιλιάδες κάθε μέρα, γιατί δεν αντέχουν πια να έχουν κτήματα πολλά, περιουσία μεγάλη και μολαταύτα να πεινούν, να μη μπορούν να την προστατεύσουν, να ξέρουν ότι είναι ελεύθεροι, ότι είναι άνδρες, ότι ζουν εις τον 20^όν αιώνα, ότι έχουν νόμους και προστάτας, και εν τούτοις να μην έχουν εξησφαλισμένη ούτε τη ζωή τους, ούτε την τιμή τους, ούτε τίποτα, τίποτα. […] Φεύγουν οι Έλληνες. Φεύγουν και μουτζώνουν και ρίχνουν πέτρα πίσω τους και τραγουδούν και πάντα φεύγουν.»