«Ο Νοέμβριος του 1973 ξεκίνησε φορτωμένος γεγονότα, αλλά δε φανταζόμασταν πως θα φτάνανε εκεί τα πράγματα. Βέβαια υπήρχε ένταση, είχαν προηγηθεί τα επεισόδια στο μνημόσυνο του Γ. Παπανδρέου: η Δίκη των "17" που πιάστηκαν εκεί ξεσήκωσε τους φοιτητές. Κάθε μέρα είχαμε διαδηλώσεις απ' το Πολυτεχνείο προς το Σύνταγμα, προς τη Βουλή, κι οι φωτορεπόρτερ ήμασταν ξαμολημένοι στους δρόμους, κυνηγάγαμε.
Την Πέμπτη, με το πρώτο φως, είχε αρχίσει ο αναβρασμός, κι εμείς ήμασταν σε εγρήγορση συνεχώς, πού να τρέξουμε, να δούμε τι θα γίνει, με τις μηχανές στο χέρι.
Την Παρασκευή, πρωί, βράζει ο τόπος γύρω απ' το Πολυτεχνείο, έχουνε κλειστεί μέσα οι φοιτητές, η αστυνομία να επεμβαίνει, να διαλύει ομάδες, να γίνονται μεγάλες συγκεντρώσεις, ν' ανεβαίνουν οι φοιτητές την Ακαδημίας, την Πανεπιστημίου… Μα κανένας δεν περίμενε πως το ίδιο βράδυ, Παρασκευή προς ξημερώματα Σαββάτου, θα γινόταν το κακό. Το απόγευμα είχανε γίνει μικροεπεισόδια με την αστυνομία κι οι φοιτητές είχανε καταφύγει στο Πολυτεχνείο, αλλά τώρα τα επεισόδια γίνονταν σε μεγαλύτερη κλίμακα, ν' ανάβουνε φωτιές οι φοιτητές, η αστυνομία να ρίχνει δακρυγόνα, ξυλοδαρμοί στους δρόμους.
Σε κάποια στιγμή, μια ηρεμία… Είχε αποκλειστεί πλέον όλη η περιοχή- Πατησίων, Στουρνάρη-, ήτανε κλεισμένη, ζωσμένη απ' την αστυνομία. Στρατός ακόμα τίποτα. Δεν έχει ακόμα κατέβει η νύχτα… Τα πολλά δακρυγόνα αρχίζουνε να πέφτουνε γύρω στις οκτώμιση. Από την Πεσματζόγλου ως την Ομόνοια να πνίγεσαι ν' ανάβουνε φωτιές ο κόσμος για να εξουδετερώσουν τα αέρια, και σε λίγο άρχισε η ρίψη δακρυγόνων απ' τα Χαυτεία προς το Πολυτεχνείο.»
