[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Γιάννης Ρίτσος
Απ’ την Αργοναυτική εκστρατεία
Τοποθεσίες βραχώδεις, περιπέτειες, θάλασσες, πρόσωπα, κατορθώματα
μισοπραγματικά, μισό του ονείρου — ώς και τους κωπηλάτες
έναν έναν με τ’ όνομά τους αναφέρουν. Δε συγκρατήσαμε τίποτα.
Μόνο, σα φτιάχναν το καράβι, πάνω απ’ το λιμάνι,
ανάμεσα στα δέντρα — μύριζε ξύλο πλανισμένο και ρετσίνι,
ακούγονταν και τα πουλιά· κείνη τη νύχτα,
που οι ναυπηγοί κοιμόνταν, ήρθε αόρατη η Θεά στο φεγγαρόφωτο
να προσαρμόσει στην πλώρη ένα κομμάτι δρυ απ’ το δάσος της Δωδώνης
που μιλούσε και πρόλεγε το μέλλον. Αργότερα,
στο γυρισμό, στις αμμώδεις προσχώσεις της μεγάλης Σύρτης,
υποχρεώθηκαν να κουβαλήσουν το καράβι στους ώμους τους
δώδεκα ολόκληρα μερόνυχτα. Ως και τον Κύζικο ξεχάσαμε
που τον σκοτώσαν από παρεξήγηση, μια νύχτα τρικυμίας.
Κι ούτε κανείς μας καν αναρωτήθηκε πώς δεν τους ειδοποίησε
κείνο το ξύλο, το ιερό, απ’ το δάσος της Δωδώνης.
Γιάννης Ρίτσος. 1966. Μαρτυρίες. Σειρά δεύτερη. Αθήνα: Κέδρος. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Γιάννης Ρίτσος. 1989. Ποιήματα Θ΄ (1958-1967). Αθήνα: Κέδρος.
