[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Κυριάκος Χαραλαμπίδης
Πηνελόπη Οδυσσέως
Στον Θεοδόση Πυλαρινό
Σας εξορκίζω στ’ όνομα του Διός
του ζώντος κι ενός δυο αλογοανθρώπων
να προτιμάτε λαϊκές απογευματινές
ενώπιον του δύοντος ηλίου
του κορκυραίου. Πράγματα που λέω!
Εκεί τον είδα τον καλό μου βγαίνοντας
απ’ τα ξερόκλαρά του να υποκλίνεται
στην ιριδίζουσα βεζιροπούλα.
Στάθηκε ομπρός στην πεπλοφόρα κόρη
που ’χε το τόπι ρίξει στο γιαλό,
τυχαία τάχα· ξέρουμε από δαύτα,
γνωστά τα κόλπα. Είθε, ω Ναυσικά,
να σου συγχωρεθεί το κοντοζύγωμα.
Έγειρες στην αγκάλη εκειού του βρόμικου
και πόρνου γέρου. (Τί του βρήκε, αλήθεια;
Την κεκρυμμένη αντρεία και την τιμή
που είχε φυλακτό για τη γυναίκα του;)
Κύλησα εγώ, καθώς μπαλόνι, κι ήρθα
γοργά στα στέφανά μας, στέριωσα καλά
το σώμα μου και λούστηκα ώς αργά.
Στην κοντυλογραμμένη ανατολή
καμώθηκα πως δεν τον αναγνώρισα.
Και κείνος έσκυψε βαθιά να κρύψει
τις ενοχές του. Όρμησα, τον έγδυσα
για να τον πετσοκόψουν οι μνηστήρες.
Ως τέλειωσε η τελετή και βγήκαν τ’ άγρια πάθη,
σανό να βρούνε στα αίματα,
τον κοίμισα στην αγκαλιά μου θεό.
Αύγουστος 1999
Κυριάκος Χαραλαμπίδης. 2006. Κυδώνιον Μήλον. Αθήνα: Άγρα.
