[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Κώστας Στεργιόπουλος
[Τώρα μπορούμε να δρέψουμε...]
VIΣτο Γιάννη Μπακογιαννόπουλο
Τώρα μπορούμε να δρέψουμε πάλι τ’ αποκαΐδια της πυρκαγιάς,
κρατώντας ακόμα στα μάτια μας το φάσμα της πλάνης,
σφίγγοντας ακόμα στα χέρια μας το σχήμα της απάτης.
Μια σύντομη αστραπή, που σε βυθίζει στο σκοτάδι.
Αυτό που έχω να πω τρέμει μες στη φωνή μου.
Ζήσαμε μέσα σε τόση τύψη, τόση σιωπή,
κρύβοντας μέσα στα σπλάχνα μας τέτοια δίψα, τέτοια ζωή!
Ήταν μια οφθαλμαπάτη από νερά και βλάστηση,
μια στάλα δροσερό νερό την ώρα της μεγάλης δίψας.
Τώρα, μένουμε εδώ, στην άκρη της σιωπής,
γιατί μας έτρωγε το πάθος για τα είδωλα,
—αν και το ξέραμε πως ήταν είδωλα—
τιμωρημένοι, καθώς οι μυθικοί μας πρόγονοι:
ο Προμηθέας, ο Σίσυφος κι ο Τάνταλος.
Κώστας Στεργιόπουλος.1963. Το χάραμα του μύθου. Αθήνα: Φέξης.
