[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Θανάσης Κωσταβάρας
Το λάμδα της άλλης Οδύσσειας ή Μνήμες από τον εμφύλιο
ψυχὴ δ᾿ ἠύτ᾿ ὄνειρος ἀποπταμένη πεπότηται.
ΟΔΥΣΣΕΙΑ λ 222
Είδα πάλι εκείνο το σκοτεινό νταμάρι.
Τον γκρίζο βράχο όπου καρφώναν τα όνειρα.
Είδα το κίτρινο του φόβου, το μαύρο της απόγνωσης.
Κι είδα το αίμα που κυλούσε μέσα στη γούρνα κόκκινο.
Και λίγο λίγο έπαιρνε άλλο χρώμα, γινόταν άδειο πρόσωπο.
Γινόταν τρυφερό χορτάρι, που έβγαινε μέσα απ’ την κρύα πέτρα.
Και δε ζητούσε εκδίκηση.
Μόνο ρωτούσε και ρωτούσε κι απαιτούσε απόκριση:
Αν στον απάνω κόσμο τ’ αδέρφια ακόμα αλληλοσφάζονταν.
Θανάσης Κωσταβάρας. 1990. Κήποι στον παράδεισο. Αθήνα: Καστανιώτης.
