[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Νίκος Εγγονόπουλος
Ο Ορφεύς
les nuages, les merveilleux nuages…
CH. BAUDELAIRE
Τον Ορφέα ποτέ —μα ποτέ— τίποτα δεν τον επαρηγόρησε
για την διπλήν απώλεια
της Ευρυδίκης:
άλλοτε —για λίγο— έλεγε κανά τραγούδι μες στο μαράζι του
άλλοτε —για λίγο πάλε—
τα χρώματα
τον γοητεύανε
με τις άπειρες ποικιλίες τους
και τους συμπτωματικούς
λογής λογής συνδυασμούς τους
μια φορά —κατά του ήλιου
το βασίλεμα—
πρόσεξε μες στο γαλάζιο τ’ ουρανού
γοητευτικές αράδες
σύννεφα
—γι’ αυτό που στο Καβούρι κάποτε ένας χωροφύλακας1
σα μεταμεληθείς εκραύγασε:
«Ιδού τα σύννεφα του Εγγονόπουλου!»—
αλλά αυτά —πραγματικά—
δεν ήσανε τα σύννεφα του Εγγονόπουλου
ήταν μαχαίρια
λεπίδες
ακονισμένες κάμες και χατζάρια
που πάνω στις γαλάζιες τους εσθήτες
εκρατάγε
ακονισμένες κάμες και χατζάρια
που πάνω στις γαλάζιες τους εσθήτες
εκρατάγανε
οι σκληρότατες της Θράκης οι παρθένες
κι αυτά κραδαίνοντας
οι σκληρές παρθένες στ’ άπονα τα χέρια τους
μ’ αυτά —λέω— πέσανε πάνω του:
τον κατακρεουργήσανε
τον κομματιάσαν
τον Ορφέα
Νίκος Εγγονόπουλος. 1978. Στην κοιλάδα με τους ροδώνες. Αθήνα: Ίκαρος.
1. Άραγες να γνώριζε τον συνάδελφό του —κατωτέρου άλλωστε βαθμού— εν υπηρεσία στο Tinchebray (Orne);
