[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Άρης Δικταίος
Η φτέρνα του Αχιλλέα
Πολύ παλιά η σοφία που λέει, πως ο καθένας έχει
και την δική του φτέρνα. Πλην άλλοι πασχίζουν
πώς να την κρύψουν, χτίζοντας τη ζωή τους πάνω
στο ψέμα, ψευτοζώντας αδιάκοπα μέσα στον φόβο,
σύνεση ή δύναμη ονομάζοντας τον τέτοιο αγώνα
τους, — κι οι άλλοι, οι πιο συνετοί, οι στ’ αλήθεια
πιο δυνατοί, ζώντας μες στην αλήθειά τους, τη φανερώνουν.
Πως είχεν ο Αχιλλέας τη φτέρνα του, το ήξεραν όλοι οι
ήρωες, Έλληνες και Τρώες. Το ήξερε ο Πρίαμος, η Εκάβη,
και, προπαντός, οι γιοι τους, ο Έκτορας κι όσοι άλλοι
το χώμα απ’ του Αχιλλέα το χέρι δάγκωσαν. Αλλ’ όλοι
γνώριζαν, πως, αν χτυπούσανε τον ήρωα στο τρωτό του
μέρος αυτό, τελικά τον εαυτό τους θα χτυπούσαν. Έτσι,
πάνω στη γνώση αυτή μετρούσανε της αρετής τους
την αντοχή. Όλοι· πλην του Πάρη.
Για άλλους (τους ήρωες, να πούμε), αυτά. Όσο τώρα
για τον ίδιον εκείνο, ήταν, ας πούμε, μόνον ο Αχιλλέας:
ολόκληρος από θεία φύση, μ’ ένα ελάχιστο μέρος
πάνω του ανθρώπινο. Μα κι αν πιο ανθρώπινον αυτό
το ελάχιστο τον έκανε, αν θανάσιμο για τη θεία του φύση
στάθηκε, θαρρείτε ότι ήταν αρκετό να υπερνικήσει, αλήθεια,
την αλήθεια του ακέρια; Αλλ’ ήταν ο Αχιλλέας:
μέτρο αρετής, για τους ήρωες και τον κάθε Πάρη.
Άρης Δικταίος. 1965. Πολιτεία (1955–1965). Αθήνα. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Άρης Δικταίος. 1974. Τα ποιήματα (1934–1965). Αθήνα: Δωδώνη.
