Tα παρακάτω λόγια του G. Eichtal (De la reforme progressive et de l’état actuel de la langue grecque, Παρίσι 1870, 37-38), σχετικά με τα ελληνικά και τη σχέση τους με τις άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες, αντανακλούν αρκετά πιστά τη στάση ενός σημαντικού μέρους των ελληνιστών της εποχής:
… είναι το θέαμα –άγνωστο μέχρι τώρα στην ιστορία– μιας γλώσσας, η οποία εξαιτίας του σθένους του οργανισμού της και υπό την επίδραση εξαιρετικών περιστάσεων ξυπνά από τη νοσηρή κατάσταση όπου μαράζωνε για μεγάλο χρονικό διάστημα, ξαναβρίσκει το σθένος της και κατακτά εκ νέου τη θέση της στα επιτεύγματα του ανθρώπινου πολιτισμού. … Για να παραμείνουμε στην οικογένεια των λαών μας, είναι βέβαιο πως οι άρειες γλώσσες που μιλιούνται σήμερα στην Ασία και την Ευρώπη, προέρχονται όλες από την ίδια αρχέγονη ρίζα, ορισμένες και από την ίδια δευτερεύουσα ρίζα. Αλλά καμία δεν είναι ο ίδιος ο αρχέγονος κορμός, που παρέμεινε όρθιος στη διάρκεια των αιώνων, νικώντας την ασθένεια και τη θύελλα. Αλλά καμία δεν είναι ο ίδιος ο αρχέγονος κορμός, που παρέμεινε όρθιος στη διάρκεια των αιώνων, νικώντας την ασθένεια και τη θύελλα.
Οι μοντέρνες μας γλώσσες είναι σαν αυτά τα βλαστάρια που, καθώς αποκόπηκε ο αρχικός τους κορμός, ξεπετάγονται σωρός από τη βαθιά ρίζα και στη θέση του δέντρου που χάθηκε σχηματίζουν ένα πυκνό φύλλωμα, ένα πλούσιο θάμνο. Καμία όμως από αυτές δεν έχει ούτε το εύρος, ούτε τη δύναμη, ούτε την κανονικότητα αυτού του κορμού που αντικαθιστούν· καμία δεν θα μπορέσει να εξισωθεί με αυτόν. Αλλά καμία δεν είναι ο ίδιος ο αρχέγονος κορμός, που παρέμεινε όρθιος στη διάρκεια των αιώνων, νικώντας την ασθένεια και τη θύελλα.
Οι μοντέρνες μας γλώσσες είναι σαν αυτά τα βλαστάρια που, καθώς αποκόπηκε ο αρχικός τους κορμός, ξεπετάγονται σωρός από τη βαθιά ρίζα και στη θέση του δέντρου που χάθηκε σχηματίζουν ένα πυκνό φύλλωμα, ένα πλούσιο θάμνο. Καμία όμως από αυτές δεν έχει ούτε το εύρος, ούτε τη δύναμη, ούτε την κανονικότητα αυτού του κορμού που αντικαθιστούν· καμία δεν θα μπορέσει να εξισωθεί με αυτόν.
Αντίθετα, η ελληνική γλώσσα είναι ο ίδιος ο αρχέγονος κορμός, που έχει εξασθενήσει, που έχει ακρωτηριαστεί, αλλά όντας πιο δυνατός από όλες τις αιτίες καταστροφής, χάρη στην ικμάδα των χυμών του, στην υπεροχή του εδάφους του αποκτά ξανά ζωή, πρασινίζει εκ νέου και περιβάλλεται πάλι από φύλλα, άνθη και καρπούς.