O Kοδρικάς, ο οποίος θα χαρακτηρίσει την προφορική γλώσσα ως «έκτρωμα δυσειδές, δυσειδεστέρων εκτρωμάτων απόγονον», θα πει σχετικά με τις αιτίες αυτού του φαινομένου παρακμής (Κοδρικάς 1894, 212-213):

Aι αλλεπάλληλαι εφόδοι και δουλείαι όπου κατά καιρούς εδοκίμασεν [η Eλλάδα] από διαφορα έθνη, πότε Μακεδόνων πότε Ρωμαίων, και ενίοτε Γότθων, εις αυτήν μετέδωκαν, κατά τον αναπόφευκτον ηθικόν νόμον του να μιμίται ο δούλος τον δεσπότην, και την των ηθών τους αγριότητα, και την των εθών τους βαρβαρότητα, και την των διαλέκτων τους αχρειότητα. […] Εκ τούτου προήλθε το τερατώδες εκείνο κράμα της λεγομένης Ρωμαίκιας γλώσσης, σύμμικτον ως κυκεών από διαφόρους και πολυαρίθμους ξένας λέξεις, και φράσεις των οποίων η ελληνική έκφρασις ούτε ιξεύρωμεν οι περισσότεροι αν ήτον εις χρήσιν εις τους Έλληνας, ούτε αν την εύρωμεν ημπορούμεν να την μεταχειρισθώμεν, διότι ούτε εννοούν οι πολλοί τί λέγομεν, και αηδιάζουν όλοι δια το ασυνήθιστον.